Recensie: Manuela de Rooij
Al eerder deze week waren wij bij de première van Wat nou oud? In het Zaantheater in Zaandam.
Bruun Kuijt en Jan Elbertse naderen de grens van ‘oud’. Van versleten, saai, lelijk, zwak en uitgerangeerd zijn. Dit volgens de mensen om hen heen, maar voor hun gevoel niet. Schrijver Wannie de Wijn heeft hier een voorstelling over gemaakt, die komisch maar tevens ontroerend is.
Bruun en Jan spelen Harrie en Wilfried, een samenwonend stel, die ooit een beroemd artiestenduo waren, maar nu oud en versleten en bijna het huis niet meer uitkomen. Het enige dat ze nog doen is mopperen op elkaar of herinneringen ophalen aan de goede oude tijd. Zo hebben beiden hun ongemakken die bij hun leeftijd hoort; Harrie is vrij vergeetachtig en Wilfried denkt bij ieder pijntje dat hij doodgaat. Maar zijn hunkering naar seks heeft nog steeds de overhand, echter wil Harrie hier helemaal niets meer van weten. Ze komen weer even helemaal tot leven, als ze gevraagd worden door de VARA om mee te werken aan een live show – ooit waren ze namelijk een heel beroemd duo – om een korte sketch te komen doen. Maar welke sketch moeten ze doen, hoeveel tijd hebben ze, maar vooral hoeveel verdienen ze ermee?
Het begin is vrij traag en sommige stukken zijn veel te lang. Hierdoor wordt de van oorsprong komische scene, nogal saai. Ook het gebruik van best wel bekakte en dure woorden doen het stuk geen goed. De voorstelling wordt na verloop van tijd wat vlotter, de acteurs spelen hun rollen wat losser. Ze proberen door middel van kledingwissels aan te geven dat er een andere scene of omgeving is, dit doordat het licht dan even uitgaat en je ze over het podium ziet lopen om zich om te kleden, of om stoelen te verschuiven. Maar dit was persoonlijk moeilijk om te volgen, ik kon er niet uit opmaken of ze binnen of buiten waren. Het decor is erg simpel, op de vloer is met witte lijnen, de muren van het appartement aangegeven, er staan enkele stoelen en kleding rekken.
Toch zit er ook gewoon humor in. De wisselwerking van reacties op elkaar als Wilfried weer eens denkt dat hij bijna doodgaat, of wanneer de één vraagt; “Dus jij gelooft in toeval?” en de ander daarop terugkomt met “Ja, natuurlijk. Anders zou er geen woord voor bestaan.”
Jan Elbertse speelt zijn rol heel realistisch, als vergeetachtige Harrie. Hij heeft zich duidelijk goed in zijn rol ingeleefd. Bruun Kuijt als de hypochonder Wilfried, speelde daarentegen zijn rol heel oppervlakkig en kon het publiek niet overtuigen. Het verschil tussen de twee acteurs qua spel was heel groot, dit deed het stuk ook zeker geen goed.
Het concept en het verhaal zijn zeer zeker goed verzonnen, alleen jammer dat het niet helemaal tot zijn recht komt. Hopelijk zijn er nog mogelijkheden voor kleine aanpassingen, zodat alles wat vlotter overkomt.
FOTO: Bart Homburg
