Recensie: Vera Visser – de Mol
Hoe innig zijn we met elkaar verbonden? In een leven dat begint met een navelstreng en draadloos eindigt, zijn mensen verbonden met elkaar. Hoe lopen al die lijntjes in een wereld waarin we soms afstand nemen, maar net zo vaak op elkaars tenen gaan staan? Voor de draad ermee speelt met de zichtbare en onzichtbare draden die ons in evenwicht houden.
Twee dansers, twee stoelen, een tafel en een bed maken de huiselijke wereld compleet. Met een vleugje Louis Davids: ‘Je verbeeldt je dat je aan de touwtjes trekt, maar och, het leven smijt je heen en weer..’
Zaterdag 24 juni speelde De Stilte in het Chassé theater in Breda de voorstelling Voor de draad ermee. Deze dansvoorstelling voor iedereen van 3+ was onderdeel van Mini Brik, het Bredase internationale kindertheaterfestival. De zaal was goed gevuld met jong en oud.
Op het podium stonden twee stoelen aan touwen aan het plafond. Ook hing er een groot, wit doek aan een touw. Dit doek bedekte iets. In de lucht bungelde een tafel en drie lampen. Ook hingen er aan beide kanten van het speelvlak twee ‘ omgekeerde lampen’, dit bleken later een soort trechters voor wit zand te zijn.
Toen het zaallicht uit ging, hoorde je de spanning bij het jonge publiek. De blikken werden getrokken naar een straal zand wat in de ‘omgekeerde lamp’ terecht kwam. Toen kreeg het witte doek de focus. Het doek werd telkens een klein stukje omhoog getakeld. Onder het doek bleek een bed te staan, met daarom de twee dansers: Pilvi Kuronen, Gianmarco Stefanelli.
Langzaam kwamen zij in beweging. En daarna dansten zij ruim drie kwartier. Met elkaar. Met de stoelen, tafel en het bed. Met het zand wat uit de ‘omgekeerde lampen’ kwam. We zagen prachtige, vloeiende bewegingen en twee dansers van topniveau. Meerdere associaties kwamen bij mij op: vogels die leren lopen en vliegen, mensen die in contact staan met elkaar, mensen die het materiële aantrekken en afstoten. De kinderen in de zaal keken ademloos toe naar de dansers die over het podium bewogen. Ook werd er flink gelachen. Want er zat ook spanning in de voorstelling: een rondslingerende stoel die net niet tegen iemand aan komt is heel spannend. En dat werkt op de lachspieren van de kleintjes. Snelle stukken wisselden de wat tragere stukken af.
De voorstelling eindigde zoals hij begon: met een spot op een straal zand. En dat maakte het cirkeltje weer rond. De lengte van de voorstelling was precies goed: met zoveel jong publiek in de zaal is een dansvoorstelling van drie kwartier lang zat. Hierin was duidelijk te merken dat de choreograaf Jack Timmermans een behoorlijke staat van dienst heeft bij het maken van choreografieën voor het jeugdtheater. Mijn drie kinderen (2 jaar, 4 jaar en 5 jaar) hebben ademloos zitten kijken. Met een lach om de spanning te laten ontsnappen of wanneer het echt heel grappig was.
credits
choreografie: Jack Timmermans
gastchoreografie: Femke Somerwil
decor: Bert Vogels, Jack Timmermans
muziek: Stevko Busch
kostuums: Aleksandra Pershay
lichtontwerp: Pink Steenvoorden – Einstein Design
dans: Pilvi Kuronen, Gianmarco Stefanelli
FOTO:© 2023 de Stilte
