Recensie: Mariska Oosterhuis
Een bochtig bouwwerk van hout en een wit scherm om video op te projecteren is alles wat er aan decor is opgesteld tijdens de voorstelling van Ventoux, naar het gelijknamige boek van Bert Wagendorp. In elke ‘bocht’ staat één van de acteurs, getooid in een net jasje, in hun rol als vijftigers van nu. Het bouwwerk stelt alle bochten op de Mont Ventoux voor.
Ventoux vertelt het verhaal van Bart, die weer in contact komt met zijn jeugdvrienden met wie hij in 1982 de Mont Ventoux is op gefietst. De vriendengroep bestond uit vijf jongens (Bart, Joost, André, David en Peter) en een meisje Laura, op wie zij allemaal heimelijk verliefd waren. Peter heeft de vakantie in 1982 niet overleefd en de vriendengroep viel uit elkaar. Jaren later komen de vrienden weer bij elkaar om op verzoek van Laura af te reizen naar Avignon, om nog een keer samen de Ventoux op te fietsen.
Langzaam blijkt dat elke vriend zich op zijn eigen manier schuldig voelt aan de dood van Peter, die de afdaling van de Ventoux in 1982 niet overleefde. Hij kwam ten val, waarbij hij een paaltje raakte. Niemand is echter voorbereid op wat Laura vertelt, waardoor vooral Bart zich verraden voelt.
De laatste scène is de vier overgebleven vrienden die met zijn vieren de Ventoux nog één keer bedwingen, allen in wielren shirts. André finisht als eerste, daarna Bart, Joost daarna(tierend en alles de schuld gevend behalve zichzelf) en zelfs David bereikt de top, in zijn eigen record.
Je hebt tijdens de voorstelling geen tijd om de aandacht te laten verslappen, want de verhaallijn wordt niet chronologisch verteld. Er wordt door de vier acteurs geswitched tussen heden en verleden, met hetzelfde gemak als waarmee professionele wielrenners de Ventoux oprijden. Ze wisselen elkaar af, al wordt het grootste vertellende deel gedaan door Bart, gespeeld door Chris Tates.
Bijzonder is de rol die Martijn Teerlinck postuum heeft in de voorstelling. Hij is de ‘echte’ Peter. De dichter/hip-hop muzikant overleed in december 2013 op 26-jarige leeftijd aan complicaties die hij opliep na een operatie aan zijn aorta. Zijn gedichten en muziek zijn gebruikt in deze toneelversie van Ventoux.
Het witte scherm op de achtergrond is een waardevolle ondersteuning van de voorstelling wanneer er bewegende beelden op geprojecteerd worden. De mooie Laura krijgt een gezicht, Peter die alleen in de herinnering nog bestaat wordt levend en als er gefietst wordt dan zien we de Ventoux vanuit een fietser gezien.
Persoonlijk vind ik het jammer dat er niet veel gebeurt in het ‘heden’ en dat bijna alles gaat over het verleden, al is dit misschien ook wel waarom de voorstelling toch bijna twee uur de aandacht gevangen houdt. Je wilt toch weten waarom de groep jaren later, als vijftigers, weer bijeen komt in Frankrijk.
Voor iedereen die twijfelt of Ventoux iets voor hem of haar is, geef het een kans. Het is zeker geen verhaal wat je alleen begrijpt als je iets met wielrennen hebt. Ventoux gaat over vriendschap, en over wat daarin mis kan gaan. En dat is iets waar iedereen zich in kan vinden.
Cast: Chris Tates (Bart), Cees Geel (André), René van Zinnicq Bergmann (Joost) en Dennis Rudge (David).
Producent: Inge Bos
Regisseur: George van Houts
Voor meer informatie en tickets: bostheaterproducties.nl
