Recensie: Martijn van Vuuren
Foto’s: Annemieke van der Togt
Martijn Kardol wist met zijn voorstelling Fris de zaal in De Kleine Komedie een avond lang te boeien. Met een scherp oog voor detail en een innemende podiumpersoonlijkheid nam hij het publiek mee in zijn zoektocht naar een nieuwe balans. Een nieuwe woning in Zutphen, een eerste kindje en een frisse start vormen de rode draad in een voorstelling waarin humor en reflectie elkaar afwisselen. Toch zijn het niet de grote thema’s die indruk maken, maar de kleine, ongemakkelijke momenten die hij met zoveel precisie weet neer te zetten.
Het is in die ongemakkelijkheid dat Kardol excelleert. Zijn talent om herkenbare situaties uit te vergroten en tot hilarische scènes te maken, is indrukwekkend. Een verhaal over een schoonmaakster die zijn huis domineert, een Zutphense caissière met haar elleboog op de weegschaal en een stotterende Jehova aan de deur zijn voorbeelden van zijn oog voor menselijke eigenaardigheden.
Ondanks de soms voorspelbare wendingen, speelt hij met timing en details, waardoor de lach nooit ver weg is. Toch weet hij ook emotie in de voorstelling te verweven, met name in de verhalen over zijn opa en diens houten been dat hij erft op het moment dat zijn ouders zijn zolder vol gooien als hij zijn nieuwe grote-mensen-huis betreedt.
Wat Fris onderscheidt, is Kardols muzikale talent. Hij behoort zonder twijfel tot de best zingende cabaretiers van dit moment. Waar anderen vaak zelf componeren, kiest Kardol ervoor zijn nummers te laten schrijven door topnamen uit de cabaretwereld. Zo is Poot – een nummer van Jan Beuving over het houten been van zijn opa, met muziek van Rutger de Bekker – een absoluut hoogtepunt.
Het lied vertelt het verhaal van Kardols opa en raakt in tekst en melodie aan alle juiste snaren. Met deze samenwerking liggen alle ingrediënten voor de Annie M.G. Schmidt-prijs op tafel. Het bewijst dat Kardol naast zijn cabaret een serieuze muzikale kracht is, met een neus voor kwaliteit.
Toch blijft de voorstelling als geheel wat braaf. De grote verrassingen blijven uit, en het voelt soms alsof Kardol meer uit de veilige middenweg kiest dan nodig is. De verhaallijn rond zijn frisse start biedt veel herkenning, maar had met iets meer spanning of onverwachte wendingen sterker kunnen zijn. Dat neemt niet weg dat hij het publiek anderhalf uur lang weet te vermaken, met zijn warme uitstraling en innemende stijl.
Fris is een voorstelling die niet per se nieuwe paden betreedt, maar wel vakmanschap toont. Kardol is een cabaretier die weet wat hij doet, en hij doet het goed. Of het nu met scherpe grappen, sterke liedjes of zijn natuurlijke charme is: hij bewijst wederom dat hij een podium verdient.
