Van Katoen en Water, een totaal beleving

Van Katoen en Water, een totaal beleving

Recensie en foto’s: Mieke van der Raay

Op een unieke plek in Almelo, het Indiëterrein, kunnen we op het moment genieten van de mooie, integere musical Katoen en Water. Almelo heeft een mooie traditie van ‘stadsmusicals’, die de geschiedenis van de stad als uitgangspunt hebben. Na ‘Van Katoen en nu’ en ‘Het verzet kraakt’ maakt ‘Katoen en Water’ de trilogie compleet. Het Indiëterrein heeft een prominente plaats in Almelo. De enigszins licht vervallen gebouwen vormen het decor van de musical. Naarmate je verder in de voorstelling komt, met de mooie inval van de avond, krijgt het geheel iets sprookjesachtig.

In de voorstelling volgen we het leven van Bertus Hondebrink, gespeeld door Laus Steenbeeke. Tegenwoordig slijt hij zijn dagen achter de geraniums, ooit was hij stadsarchivaris van Almelo. Nu is hij dement en moet hij verzorgd worden door een persoonlijke verpleegster Stella, gespeeld door Renée de Gruijl. Samen met Stella haalt hij herinneringen op uit zijn verleden, dat deze niet altijd accuraat zijn qua tijd, boeit hem niet, dit zijn nou eenmaal zijn herinneringen. Zijn overleden vrouw Soofie speelt een prominente rol in zijn herinneringen. Soofie was half Armeens en een meisje met toekomstplannen, zij wilde de wijde wereld in, weg van Almelo. Helaas zat dit niet in de planning van Bertus, die gehecht was aan zijn dierbare Almelo. Soofie was de enige echte liefde van Bertus, maar helaas stierf Soofie veel te jong. Doordat Bertus de geschiedenis door elkaar haalt, gaan we zelfs 600 jaar terug in de tijd, deze feiten kent Bertus uit de tijd dat hij werkte als stadsarchivaris.

Tekstschrijver Laurens ten Den heeft een tweede verhaallijn geschreven waarin de jong geliefden Soofie (Merel Kappenburg) en Gijsbert (Bart Klop) bij elkaar willen zijn, maar zij is van het water en hij is van het land – en hun beider vaders verhinderen dat. Door de twee kleuren kostuums ( Sasja Polder) van het ensemble zie je duidelijk het verschil tussen de watermensen die in blauw gekleed zijn en de landmensen die zandkleurige kleding aan hebben. Geleidelijk verdwijnt deze liefdeslijn uit het verhaal en nemen historische scènes de overhand, waaronder het uitbreken van de Franse Revolutie (1789), de Franse tijd in Nederland, het stichten van de eerste textielfabrieken in de negentiende eeuw en het verval ervan in de jaren zeventig van de vorige eeuw.

Laus speelt zijn rol fenomenaal goed, door zijn blik, een juist gekozen gebaar kan hij laten zien wat dementie inhoud. Soms heel fragiel, soms iets komisch, toch kun je niets anders dan van deze man houden. Hij zingt niet in deze voorstelling, wat hij zelf jammer vindt, maar toch mis je dit niet als publiek. Renée de Gruijl laat in deze voorstelling maar weer eens zien hoe veelzijdig ze is. Het was voor haar de eerste keer dat ze in de buitenlucht speelde, maar dat maakt het voor haar net iets bijzonderder. Ze zingt loepzuiver, speelt haar rol heel natuurlijk, ze staat als een huis.

Voordat de musical begint kun je eerst genieten van een 3-gangen menu, het is gewoon aanschuiven aan tafel en eten wat de pot schaft. Het eten was ontzettend lekker, met een heerlijk drankje erbij. Plus dat er al voor entertainment gezorgd is, want de spelers komen aan je tafel zitten en vermaken je met een leuk klein opgezet toneelstukje en ze betrekken je bij hun spel.

Uniek aan deze Almelose stadsmusical is de frisse, ongezouten humor. De woorden ‘Almelo’ en ‘Almeloër’ worden op diverse manieren uitgesproken, soms liefdevol, dan weer ironisch. De inmiddels in Nederland wereldberoemde uitdrukking van Herman Finkers dat er ‘in Almelo altijd wat te doen is’ krijgt een andere betekenis. Het dialect was voor mij persoonlijk niet altijd te volgen, maar toch begreep ik in grote lijnen wat er bedoeld werd.

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.