Recensie en foto: Martijn van Vuuren
In september 2020 zou de musical Belle en het Beest van ‘Van Hoorne Entertainment’ gaan spelen in het hele land. Helaas gooide het welbekende virus roet in het eten en moesten ze de voorstellingen stop zetten.
Maar zoals het spreekwoord luidt: wat in het vat zit verzuurt niet! Van Hoorne heeft dan ook besloten om de productie te hernemen en vanaf nu is de voorstelling dan ook door het hele land te bewonderen.
Belle en het Beest is alweer het dertiende sprookje dat ze in een volledig eigen bewerking naar het theater brengen. Dat is een prestatie op zich maar ook een valkuil. Zeker als er voor de ‘eigen bewerking’ steeds gekozen wordt voor hetzelfde “trucje.”
Al een aantal jaren zijn Titus en Fien de vaste gezichten van de sprookjesmusicals. En net zoals in voorgaande producties als Rapunzel, Doornroosje, De Kleine Zeemeermin e.d. blijft het format eigenlijk ongewijzigd. Het tweetal vervangt de slechteriken uit het stuk en tovert ze om tot een gemeen maar dolkomisch duo. Ook dezelfde grappen blijven iedere voorstelling weer terugkeren, maar het werkt!
Titus en Fien zijn inmiddels uitgegroeid tot twee kinderhelden met een eigen televisie serie. Kinderen houden van herhaling, voorspelbaarheid en de flauwe grappen dus ook in deze productie schateren de kinderen het uit. En door de jarenlange ervaring zijn Michael van Hoorne (Titus) en Esther van Santen (Fien) ook enorm op elkaar ingespeeld.
Ook voor de overige rollen wordt er in de bekende Van Hoorne-vijver gevist.
Sita Vermeulen speelt het jonge dorpsmeisje Belle. Doordat Sita inmiddels de leeftijd van de jeugdige Belle ver voorbij is kiest ze ervoor om een vervormde jeugdige, bijna kinderlijke, stem op te zetten. Iets wat de geloofwaardigheid niet ten goede komt.
Andersom wordt het beest gespeeld door Kick Spijkerman, die dan weer een erg jeugdige versie speelt van het Beest. Wellicht een bewuste keuze om voor de jonge bezoekers het beest minder eng te maken. Vocaal lijkt Spijkerman wat moeite te hebben met zijn solonummer.
Ook Stijn Mac Gillavry is een bekend gezicht dat in vele voorstellingen te zien was en maar hier niet echt weet te verrassen.
Wat Van Hoorne goed doet is om telkens een hele eigen versie te maken van het sprookje. Veel kinderen, maar ook de ouders, in de zaal zullen in eerste instantie snel de associatie hebben met de Disney versies van de diverse sprookjes. Van Hoorne weet deze versies goed los te laten en er een eigen draai aan te geven. Ondanks dat zijn in de stijl en de sfeer van de muziek toch nog wel verwijzingen te horen naar Disney. Onder andere het nummer van het beest lijkt toch qua sfeer en stijl erg op de versie zoals in de Disneymusical, maar ook het bekende lied ‘kom erin’ lijkt terug te komen in deze versie.
De decors en de kostuums zijn zoals altijd dik voor elkaar. Deze spreken dan ook erg aan bij de doelgroep. Zeker de vele kleine prinsesjes in de zaal hebben ademloos gekeken naar de prachtige baljurken.
Dus ondanks de weinig originele keuzes die er zijn gemaakt krijgt de doelgroep precies wat ze verwachten. Ze krijgen een mooi sprookje te zien dat er prachtig uitziet, een voorstelling vol leuke liedjes en dansen en heel veel humor waar zelfs veel van de aanwezige ouders smakelijk om moeten lachen. Maar wellicht weten ze in een nieuw theaterseizoen het publiek eens echt te verrassen met nieuwe elementen, een verrassende nieuwe cast in wederom een prachtig nieuw sprookje.
