Tijd zal ons leren, indringende en aangrijpende verhalen. i ♥ theater.nl

Recensie en foto’s: Mieke van der Raay

Afgelopen donderdagavond 29 juni mocht ik in de Haagse Schouwburg de voorstelling Tijd zal ons leren zien.

Romana Vrede speelt vanaf eind juni haar voorstelling Tijd zal ons leren, samen met OTION, in regie van Erik Whien. Zeven keer live en exclusief in de Koninklijke Schouwburg in Den Haag. Romana neemt je mee in haar persoonlijke verhaal én de magische verhalen van de verzetshelden die hebben gestreden voor vrijheid. Precies 150 jaar na de afschaffing van de slavernij delen we de vrijheid en spiritualiteit die in de koloniale tijden werden onderdrukt. Samen vieren en eren we het verzet tegen het kolonialisme. De voorstelling speelt ter gelegenheid van Keti Koti, en is een ijzersterke reis door de tijd, van het slavernijverleden naar het slavernij heden.

In de foyer vooraf aan de voorstelling waren we getuige van een plengoffer; een ritueel waarbij een vloeistof uit een kalebas gegoten wordt ter nagedachtenis aan een overledene, een god of een geest. Het plengoffer wordt uitgevoerd door Marian Markelo.

De voorstelling begint heel behoedzaam, met rustige muziek, die steeds beetje bij beetje een extra laag krijgt. Dit is de leidraad van de voorstelling. De diverse lagen, die in elkaar overvloeien, net als de muziek. Romana komt vanaf achter het podium, stappend over laag hangende stellages, die ook weer als hordes, die we in het leven tegenkomen, gezien kunnen worden. Ze neemt ons mee in het verhaal van One-Tété Lokay, een jong meisje dat op een plantage op Sint Maarten als slavin moet werken, maar dapper als ze is, vlucht naar de heuvels. ‘Vrijheid is nooit gegeven, maar bevochten’

Romana Vrede vertelt indringend, weet je aandacht vanaf minuut één vast te houden. De grote lappen tekst blijven ritmisch over je heen komen. Ze weet als geen ander hoe je verhalen levendig moet vertellen. Ze wekt de bekende en minder bekende verhalen tot leven. Je zit ademloos naar haar te kijken en luisteren. Ze schakelt moeiteloos over op het hier en nu, als ze vertelt over haar zoon met autisme. De terugkomende factor in haar verhaal is toch wel de dood van haar moeder. Een moeder die ze duidelijk nog mist, maar ze weet wel dat ze moet blijven lachen. Iets wat Romana niet meer wil, is lachen en spelen voor publiek. Hier kwam de humor naar boven, daar ze voor een uitverkochte zaal stond te spelen.

De voorstelling maakt duidelijk, dat er eigenlijk weinig verandert, dat we weinig of niets leren van het verleden. Maar dat we de hoop NOOIT mogen opgeven, dat ooit alle mensen gelijk zijn, welke kleur of welke gender ze ook zijn.

Meer informatie: https://www.hnt.nl