Recensie: Mieke van der Raay
Enkele dagen na de grootse première van de The Color Purple, mogen wij deze veel besproken musical van OpusOne gaan bewonderen. De NDSM loods in Amsterdam is omgebouwd tot een heel apart theater – bij binnenkomst in de hal zie je alleen maar grote zee containers staan, maar daar tussen in, hebben ze een sfeervol theater weten neer te zetten, precies passend bij de voorstelling.
The Color Purple kennen de meeste mensen van de film met Whoopy Goldberg, naar het boek van Alice Walker, geregisseerd door Steven Spielberg. Inmiddels heeft The Color Purple als musical al naam gemaakt op Broadway en West End. Met niet alleen vele prijzen voor de film, maar ook voor de musical, staat deze versie in Nederland een moeilijke taak te wachten,om dit te evenaren, MAAR daar zijn zeer zeker in geslaagd.
Het is het verhaal van Celie, een zwart jong meisje van 14 jaar, in Amerika rond 1911. Celie, verkracht door haar stiefvader, heeft al 2 kinderen te wereld gebracht, deze zijn ter adoptie aan de dominee van het dorp gewoon weggegeven door haar stiefvader. Haar leven wordt er nog niet beter op, als ze uitgehuwelijkt wordt aan een man die zij Mister noemt, om voor zijn kinderen te zorgen en het huishouden te doen. Ze accepteert het misbruik, daar ze gewoon niet anders gewend is. Gelukkig zijn er enkele mensen in haar leven die haar helpen, om haar leven draaglijker te maken. Zo wordt ze geholpen door Shug (sugar) Avery, de minnares van haar man. Mede doordat ze verliefd wordt op Shug, weet Celie te ontsnappen uit deze uiterst nare situatie en wordt ze met de dag sterker, om uiteindelijk te beslissen haar leven in eigen handen te nemen en dat ze eindelijk kan en mag accepteren dat ze een vrouw met eigenwaarde mag zijn.
Best wel een zwaar beladen verhaal voor een musical, maar toch is het niet alleen maar huilen; de dosering tussen de zware onderwerpen en hier en daar de komische noten, zijn precies goed op elkaar afgestemd. Naomi van der Linden, die de moeilijke taak heeft om Celie gestalte te geven, doet dit echt zo subliem, dat je van af de eerste seconde gelooft dat dit echt Celie is. Zowel haar zang als haar spel zijn op het perfecte af, ze weet je mee te trekken in het leven van Celie, je kan gewoon niet je blik van haar af houden, je wilt blijven voelen wat zij voelt. Ana Milva Gomes speelt Shug Avery, de minnares van Mister, een dame van de wereld – weet door middel van haar open uitstraling en fantastische stem je te overtuigen, dat zij Shug kent en weet wat ze denkt en voelt. Edwin Jonker speelt Mister, in eerste instantie de brute gemene vent, dit doet hij zo overtuigend, dat je hem gewoon af en toe een pak rammel zou willen geven, of erger. Naarmate het stuk vordert, zie je hem veranderen in een zorgzame man en dit doet hij ook weer zo goed, dat je dan weer alleen ontroerend naar hem kan blijven kijken, duidelijk niet de makkelijkste rol om te spelen, maar je kan niet anders dan Edwin alle lof te geven die hij voor deze rol echt verdient. De rest van de cast is perfect gecast voor zijn of haar rol, zij hadden niet een aanvullende rol, maar waren stuk voor stuk een belangrijke schakel in het verhaal.
OpusOne heeft wederom een pareltje afgeleverd, met een voorstelling die nog niet in Nederland vertoond is, hebben zij toch een primeur en dan nog een een voorstelling om U tegen te zeggen. Je kan bijna niet verwoorden wat je gezien en gehoord hebt, alles was puur en echt, maar zeker ook intens, ontroerend en tot op het perfecte af gespeeld, door alle cast leden. Zij hebben geen grootse decors nodig, nee, zij weten door middel van hun spel je mee te nemen naar het Amerika van 1911 en in het leven van Celie.
Kijk voor meer informatie en de speellijst op www.colorpurplemusical.nl
FOTO: Bob Bronshoff
