SYZYGY; een eigentijdse performance

SYZYGY; een eigentijdse performance

Recensie: Mieke van der Raay

Afgelopen 4 maart zou SYZYGY van Jakop Ahlbom Company in première gaan in de Meervaart in Amsterdam. Maar dit kon helaas door het coronavirus niet doorgaan, Afgelopen 4 september ging de voorstelling alsnog in première, helaas voor een kleinschalig publiek, in het Bellevue Theater in Amsterdam.
Ik mocht de voorstelling afgelopen zaterdag 6 september zien. Ik wist eigenlijk totaal niet wat ik ervan kon verwachten. Ik heb al diverse voorstellingen van Jakop Ahlblom gezien en elke keer zijn ze weer totaal anders. Jakop heeft een eigen visie, die je elke keer weer versteld doet staan. Ook zo deze voorstelling, de voorstelling kun je niet in een bepaalde categorie plaatsen. Het is niet echte een dansvoorstelling, maar ook geen toneel, het is meer een performance.

In SYZYGY geeft Jakop Ahlbom Company vorm aan menselijke en emotionele thema’s rondom een gegeven dat simpel en complex tegelijk is: het lichaam.

Het is het machtigste maar ook het meest kwetsbare dat we bezitten en het houdt sommigen van ons, vrijwillig of gedwongen, onophoudelijk bezig. Hoe hebben cultuur en media invloed op ons zelfbeeld, en kunnen we omgaan met verandering? Hoe ver kan maakbaarheid gaan, en wat is schoonheid?

De voorstelling is voor iedereen anders in te vullen, voor de ene persoon is hij totaal onbegrijpelijk, voor de ander weer een rollercoaster van emoties. Het duurde bij mij echt tot bijna het einde van de voorstelling tot ik begreep waar de voorstelling om draaide. In de voorstelling zien we vier vrouwelijke performers. Ieder met haar eigen identiteit, ook al trekken ze elkaars kleding aan, ze bleven duidelijk zichzelf. Ze hebben alle vier iets magisch. Ze weten alle vier de aandacht naar zich toe te trekken. Ze zijn stoer, dan weer breekbaar, dan weer lief. Er wordt een spannend spel gespeeld, wat tussen absurd en surrealistisch in ligt. Wat is echt en wat is niet echt. Wat wel echt is, is dat de dames zich letterlijk en figuurlijk totaal bloot geven. Ze hebben geen moeite met het naakt zijn. Alhoewel het lijkt of de voorstelling niet echt een geheel is, er zit toch een leidraad in. Ook deze snap je pas weer op het einde van de voorstelling. Het decor wordt optimaal gebruikt. Het ene moment is het een gevel met vele deuren, het volgende moment een etalage voor een intieme performance. Duizenden papiersnippers vallen naar beneden, waarvan ik niet echt begreep waarom dit nodig was. Voor mij was het laatste deel van de voorstelling echt het beste deel, zo intens, zo puur, dansten de vier dames op, onder en om elkaar heen. Dit werd met zoveel gevoel gebracht, dat het echt binnenkwam.

Regie: Jakop Ahlbom
Dramaturgie: Judith Wendel
Spel: Silke Hundertmark, Gwen Langenberg, Çigdem Polat en Merel Severs

FOTO: ©Bart Grietens

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.