Small town boy, de complexe realiteit

Small town boy, de complexe realiteit

Recensie: Mieke van der Raay

Op één van de heetste dagen van het jaar was de première van Small Town Boy van Toneelgroep Oostpool & Internationaal Theater Amsterdam. Het theater voorzag elke bezoeker van een koel flesje water en een waaier, waarvan het publiek gretig gebruik maakte. 

Small town Boy verwijst naar de bekende hit van Bronki beat uit 1984. Het vertelt het verhaal van een jongen op het platteland die zich niet herkent in de opgelegde wereld waarin hij opgroeit. Hij vlucht naar de grote stad, waar hij zichzelf herontdekt, ruimte vindt om te experimenteren en waar hij leert leven in een vrije, nieuwe wereld. Regisseur Marcus Azzini van Toneelgroep Oostpool brengt in coproductie met Internationaal Theater Amsterdam deze voorstelling ter gelegenheid van Pride Amsterdam. 

De gerenommeerde Duitse schrijver en regisseur Falk Richter sprak met jonge mensen die hun benauwdheid thuis achter zich lieten om zichzelf en hun seksualiteit te vinden in de grote stad.

In deze Nederlandse bewerking heeft Azzini gekozen voor een persoonlijke aanpak: de acteurs vertellen hun eigen verhaal, spreken elkaar aan met hun eigen naam en doorbreken alle richtlijnen van het theater, door het publiek geregeld te betrekken in spel. Soms is het spel heel grimmig en er wordt zeker niet op gelet of je nu wel of niet van grof taalgebruik houdt. Verwijzingen naar diverse seksstandjes vliegen je om de oren. Maar toch hoort dit bij deze voorstelling, het is van puur belang dat alles voor eens en altijd genoemd wordt. Want waarom is het nog steeds zo’n groot taboe om anders geaard te zijn? Waarom worden mensen nog steeds veroordeeld om hun geaardheid? Neem nu een land als Rusland, waar mensen de gevangenis in moeten en daar gefolterd worden omdat ze een andere geaardheid hebben. Acteur Rick Paul van Mulligen hield een waanzinnige monoloog gericht aan premier Rutte waarin hij opriep om eens niet zo meegaand te zijn met Poetin en andere politieke leiders en hen eens flink de waarheid te vertellen, dat dit anno 2019 echt niet meer kan. 

Benjamin Abel Meirhaeghe zingt met zijn loepzuivere hoge countertenorstem “Small Town Boy” van Bronski Beat, deze opening zet gelijk de toon van de voorstelling. Je wordt meegenomen in een rollercoaster van sketches en scenes, die zowel persoonlijk zijn, maar ook de pure realiteit.

De voorstelling is complex, maar ook weer geniaal. Het geeft duidelijkheid, laat gevoelens spreken, maar is toch ook weer jammer dat er anno 2019 nog steeds mensen zijn die niet tolerant kunnen zijn naar mensen die anders geaard zijn dan zijzelf. Zelfs in Nederland, dat bekend staat als vrij land, worden nog steeds zoenende mannen uitgescholden of in elkaar geslagen. Ieder mens is wat hij of zij is, leef je leven zoals jij het wil leven, maar laat anderen dat dan ook doen.

spel Soumaya Ahouaoui, Alex Hendrickx, Leandro Ceder, Rick Paul van Mulligen, Florian Myjer
tekst Falk Richter
vertaling Ludwig Bindervoet
regie Marcus Azzini
dramaturgie Tjeerd Posthuma
scenografie Studio Dennis Vanderbroeck
kostuumontwerp Marcus Azzini
kostuumatelier Elysanne Schuurman
muziek Bart Rijnink
zang Benjamin Abel Meirhaeghe
lichtontwerp Wiel Coopmans
techniek Elmar Neudam, Jannes Noorman, Hergen Verheul
boventiteling Johan Lippens
productie Aafje Roth
beeld Henri Verhoef
met dank aan Ozan Aydogan
in coproductie met Internationaal Theater Amsterdam 

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.