Recensie: Chantal Foeken
Foto: ©Lucas Brouwer
Regelmatig komt het in het nieuws voorbij: het tekort aan zorgpersoneel. Al jaren merkbaar, en in
de komende tientallen jaren loopt dit nog enorm op. Een schrikbeeld natuurlijk. SILO 8 van
theatergezelschap Vis à Vis biedt een oplossing. Deze voorstelling ging op zaterdag 1 juni in
première.
Op het strand van Almere, de thuisbasis van Vis à Vis, vormen gestapelde containers het
verzorgingshuis SILO 8. Daar bedient dokter Wolf met verpleegkundige Jessica met minimale
middelen zoveel mogelijk ouderen. In haar geprivatiseerde verzorgingstehuis belooft zij hun een
paradijselijke oude dag. Dankzij haar memo-delete behandeling worden herinneringen en verdriet
om wat voorbij is pijnloos gewist, zodat de bewoners niets meer met vroeger kunnen vergelijken en
zorgeloos naar hun einde gaan. Het beetje zorg dat ze krijgen, verloopt volledig geautomatiseerd. De
ondernemer onderschat echter haar klanten. De karakteristieke bewoners van SILO 8 komen in
opstand tegen de doorgeslagen privatisering van de zorg.
Deze opstand gaat gepaard met veel komische en verrassende wendingen, begeleid door de vrolijke
tonen van een trio muzikanten. Tegelijkertijd zit er een serieuze ondertoon onder, want hoe absurd
de situaties in het verzorgingshuis ook worden uitgespeeld, de realiteit is voelbaar. Ook nu is de zorg
doordrenkt van efficiënt werken en protocollen.
In de eerste helft van de voorstelling komt goed naar voren dat Vis à Vis deze praktijk aan de kaak wil
stellen. Nieuwe bewoners betreden vertwijfeld hun nieuwe woonplek, de scenes rondom eten-
wassen-slapen zijn pijnlijk goed (en hilarisch), en ook de rollen van dokter Wolf en verpleegkundige
Jessica zijn helder. In de tweede helft wordt het maatschappelijke doel helaas minder duidelijk. Na
een vervelend voorval verandert Jessica vrij plotseling van een toegewijde verpleegkundige in een
opstandige hulp van de bewoners die het zat zijn. Ook wordt heel kort aangestipt waarom dokter
Wolf zo’n hekel heeft aan herinneringen, maar dat verklaart nog niet waarom ze haar werkwijze als
ideaal heeft. Verder draait het vooral om de gedroomde vrijheid van de bewoners. Hoe zij die
bereiken, blijft tot het einde toe op een grappige manier, ter land, ter zee en in de lucht, verrassend
gespeeld.
Gaat de techniek de zorg redden? Niet op de manier zoals in de voorstelling hopelijk, met
automatische voedseltoediening en wasbeurten. De techniek redt daarentegen wel de voorstelling.
In de grote buitenruimte is veel mogelijk, van omvallende bomen, bewoners die door de lucht
vliegen of onder water verdwijnen, tot een brandend verzorgingshuis aan toe. Ondanks het wat
magere verhaal krijgt de bezoeker zo een indrukwekkende, zeer vermakelijke voorstelling te zien.
Speellijst: https://visavis.nl/silo8/
