Second life een poging tot gelaagdheid

Second life een poging tot gelaagdheid

Recensie: Mieke van der Raay

Namens SHIFFT Utrecht en Stadsschouwburg Utrecht, was ik uitgenodigd voor de feestelijke première van Second Life op 7 april om 20:30 uur in de Blauwe zaal van de Stadsschouwburg Utrecht.

 Over Second Life

Een gelaagd en intiem duet, geïnspireerd op beroemde choreografie van Hans van Manen (Live, 1979). Ruim veertig jaar later kiest choreograaf van Jasper van Luijk voor een nieuw perspectief. Met de komst van een cameraman verandert de dynamiek tussen de dansers op het toneel en wordt het publiek meegenomen in een parallel verhaal op film. De dansers raken verzeild in een zoektocht naar houvast en identiteit waarin hun liefde plaatsmaakt voor egocentrisme. Beiden dansen de rol van hun leven. Maar wanneer het doek valt is er geen weg meer terug. Is het een dansvoorstelling of film?  ‘Second Life is een actuele dansvoorstelling over het verlangen naar een nieuwe identiteit; een second life. Een gelaagde voorstelling vormgegeven vanuit verschillende perspectieven. Want hoe onweerstaanbaar is een dubbelleven?

Over SHIFFT

SHIFFT is een bevlogen, jonge organisatie met twee benen stevig in het nu, die kunstenaars en publiek willen inspireren en ontmoeten. Kloppend hart van het gezelschap vormt het werk van artistiek leider en choreograaf Jasper van Luijk. Zijn voorstellingen staan midden in de samenleving waarin hij het lichaam in relatie tot de tijdsgeest centraal stelt. Hij gelooft dat kunst een dialoog is en de fantasie op hol kan laten slaan. Zowel die van de kunstenaar als die van de toeschouwer.

Uniek aan deze voorstelling is dat Sjoerd Derine, die u wellicht kent als de gerespecteerde dansfotograaf, als performer in de voorstelling mee speelt. 

De voorstelling begint met een terugblik op vijf naast elkaar hangende panelen. We zien hoe twee dansers, Carolina Mancuso en Jeroen Janssen, elkaar ontmoeten en elkaar achtervolgen door een wild landschap, langs sculpturen in de vorm van paarden rennen en door een maas van wilgentakken klauteren. Je kan bijna niet wachten om de twee fascinerende dansers in het echt te mogen aanschouwen. Toen ze eenmaal op de vloer aan het dansen waren was er niet echt een chemie voelbaar tussen de twee, soms was het bijna ongemakkelijk om te zien. Misschien dat dit kwam door het leeftijdsverschil of dat het kwam door missende ervaring. Je miste echt de spanning tussen hen, ze konden mij niet overtuigen dat ze een romantische relatie hadden. De choreografie was echt heel sensueel en de muziek kwam echt bij je binnen. Je voelde meer de spanning in de muziek, dan dat je dat voelde bij de dansers. De interactie met de gerenommeerde dansfotograaf Sjoerd Derine, verloopt technisch niet zoals het hoort, beelden zie je soms niet live op de schermen. Soms is het zelfs storend dat hij vlak voor de dansers blijft staan, het leidt af van de dansers. Wat ik ook niet begreep was dat hij halverwege de voorstelling ook niet meer terugkomt, terwijl zijn camera op de dansvloer bleef staan.

De voorstelling riep heel veel vragen bij me op en kon me niet echt overtuigen. Wat heel jammer is, want het concept en het verhaal is heel interessant. De beloofde gelaagdheid komt niet tot zijn recht.

Share

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.