Saturday Night Fever in première met een sterke cast en energiek ensemble.. i ♥ theater.nl

Recensie: Martijn van Vuuren
Foto’s: Robin Swiers

Voor de derde keer ging afgelopen zondag, 29 september, de musical Saturday Night Fever in première in een afgeladen volle Theater aan de Parade in Den Bosch. Dit keer is het De Graaf en Cornelissen die een vernieuwde versie van de hitmusical terug in het theater brengen.

In de musical volgen we Tony Manero (Buddy Vedder) die werkzaam is in een verfwinkel in Brooklyn. Zijn leven is hard. Hij komt uit een immigranten gezin met een agressieve en drinkende vader (Raymond Paardekooper) en een moeder (Mariska van Kolck) die weinig te zeggen heeft. Zijn broer (David van den Tempel) is een priester. Zijn ouders zouden graag zien dat Tony zijn broers voorbeeld opvolgt. Tony heeft echter een heel ander leven voor ogen. Hij droomt van een leven in Manhattan en wilt meedoen aan een danswedstrijd om daar geld te winnen voor een nieuw bestaan.

Zijn oog is gevallen op Stephanie Mangano (Esmee Dekker) en met haar wilt hij de wedstrijd winnen.

De musical bestaat uit een zeer krachtige cast. Buddy Vedder is een zeer overtuigende Tony. Zowel vocaal als wat betreft zijn dans weet hij indruk te maken. Met de niet eenvoudige choreografieën van Chiara Re blijven ook zijn zang solo’s goed overeind.

Esmée Dekker is een gedroomde Stephanie. Ze weet te imponeren met haar stem, danst de sterren van de hemel, maar heeft daarnaast ook een goede timing in haar spel.

Gina Bentvelsen, die de rol van Annette speelt en Michael Muyderman in de rol van Bobby C (vriend van Tony) mogen niet onvermeld blijven. Beide kregen een ovationeel applaus na de solo nummers “Ik wil jou alleen” en “ Reddeloos.”

In de nieuwe versie van de musical heeft regisseur Martin Michel gekozen voor een meer abstracte versie. Het decor wordt met eenvoudige middelen weergegeven. Enkel met het gebruik van trappen, steigers en spiegels wordt het publiek meegenomen naar de verschillende scenes. Op zich een keuze die werkt, alleen het handmatig verplaatsen van de meters hoge spiegels komt soms wat gekunsteld over. Spiegels moeten nog even recht gezet worden, of sluiten net niet lekker op elkaar aan en dat is jammer. Ook de emotionele scenes binnen het gezin van Tony komen in mijn opzicht niet helemaal over door de regie keuze om de gezinsleden in losse lichtvlakken te laten staan.

Daarnaast zijn er momenten dat castleden nog moeten wennen aan het lichtplan. Soms staan mensen deels in het donker of worden ze te weinig uitgelicht om de focus op de juiste plaats te krijgen. Daarnaast is de verstaanbaarheid het grootste probleem.

In de musical worden de nummers van onder andere The Bee Gees vertaald naar het Nederlands. Dit zorgt ervoor dat teksten enorm snel uitgesproken moeten worden en daardoor regelmatig onverstaanbaar zijn. Zeker tijdens de ensemble nummers. Het is jammer dat de vertalingen van Florus van Rooijen daardoor minder goed uit de verf komen.

Een aantal nummers in de voorstelling worden wel in de originele versie gezongen. Sergio Nanlohy en Melissa Otten fungeren als Club Singers die bij tijd en wijlen opkomen om een deel van een nummer te zingen in de Engelstalige versie.

Ondanks de ijzersterke cast valt of staat deze productie bij het ensemble. De voorstelling die voor een groot gedeelte gaat over dansen kan niet zonder een grandioos dansensemble. Die verwachting maken ze meer dan waar. De groep dansers barst van de energie en weet die over te brengen op het publiek. Dat maakt dat je aan het eind van de avond de zaal zeker met grijns op je gezicht en een goed gevoel zult verlaten en je de terugweg nog lang de grote Bee Gees hits in je hoofd zult hebben.