Recensie: Martijn van Vuuren
Foto: Thomas de Wit
Op dinsdagavond 28 november ging de Ruud Smulders met zijn avondvullende theatervoorstelling Rudiversum in première in Den Haag.
Ruud Smulders is al sinds 2010 te zien in het theater met zijn cabaretgroep “De Blonde Jongens en Tim.” Ook treedt hij sinds die tijd op als stand-upcomedian. Daarnaast heeft hij zowel voor als achter de schermen gewerkt bij de televisie en radio. Tegenwoordig is hij vooral bij de jongere generatie bekend door zijn werk op YouTube.
Met “Rudiversum” verruilt hij zijn werk als stand-upper voor het werk als theatermaker. In dit nieuwe programma durft hij namelijk in het diepe te springen. Geen stand-up, geen gesprekjes met het publiek maar een verhaal dat van voor tot achter is uitgedacht.
Dat Smulders theater kan maken laat hij al direct zien bij de opening. Onder de bombastische klanken van de (iets te lange) opening, zien we een immens grote bal langzaam opblazen tot een grote planeet. Het universum van Ruud! De spanning bouwt op, de nieuwsgierigheid is snel gewekt maar komt niet echt tot een apotheose. De opgeblazen planeet is niet meer dan vulling in het toneelbeeld.
Maar vanaf zijn opkomst weet Ruud het publiek te vangen. Het is aanvankelijk even zoeken naar de vorm van de avond. In een razend tempo weet Ruud te schakelen van absurde verhalen en anekdotes naar het bloedserieuze verhaal over zijn moeder. In het begin is het even aftasten welke kant het op gaat. Wanneer komt de grap over zijn moeder in dit ernstige verhaal? Al snel wordt duidelijk wat de code is. Ruud heeft iets te vertellen en iets te delen.
In de rode draad over zijn moeder vertelt hij het verhaal over het gezin waarin hij opgroeit en de effecten daarop door zijn aan alcohol verslaafde moeder. Hij durft zich hierin heel kwetsbaar op te stellen. Het is een tragisch en schrijnend verhaal dat niet eindigt in een hoopvolle gedachte, maar wel in een zeer troostrijke levensles.
Tijdens deze ingetogen vertellingen weet Smulders op een indrukwekkende manier te schakelen naar totale chaos. Het is niet een wisselend lichtstandje die aankondigt dat we overschakelen naar iets anders. Als een donderslag schakelt hij naar standje honderd in zijn energie en gekheid. Hij neemt het publiek mee in zijn soms krankzinnige associaties en gedachtengangen. Ruud Smulders is een meester in de fysieke ondersteuning van zijn verhaal. Met knotsgekke typetjes, gezichtsuitdrukkingen, stemmetjes, loopjes en bewegingen weet hij enorm te variëren in het tempo gedurende de show.
Ruud Smulders heeft met deze vorm een gewaagde keus gemaakt, die erg goed uitpakt. Het publiek pikt het en schakelt net zo makkelijk met hem mee. Van de brok in de keel, naar de schaterlach. De ervaring voor het publiek is net zo onvoorspelbaar als leven van Ruud met een aan alcohol verslaafde moeder. Even lijken we te ervaren hoe het is om te leven in het “Rudiversum.”
