Recensie: Chantal Foeken
Op maandag 5 februari was de première van de nieuwe avondvullende theatervoorstelling van Rob & Emiel, The Da Vinci Ode. In CPunt in Hoofddorp liet een volle grote zaal zich betoveren door de illusies van dit magische duo. Rob en Emiel draaien al heel wat jaren mee als mentalisten-duo. Ze wonnen tientallen nationale én internationale prijzen, waaronder 14 keer Nederlands kampioen en 3 podiumplaatsen op het WK Magic. Daarnaast hebben ze meerdere TV-programma’s gemaakt en verzorgen ze optredens en events in binnen- en buitenland. Nu hebben ze hun achtste avondvullende theatervoorstelling gemaakt, The Da Vinci Ode. Een leuke woordspeling met het bekende boek en film The Da Vinci Code, waarin de hoofdrolspelers een code op moeten lossen om een eeuwenoud geheim te ontrafelen. In film en boek ontvouwt zich een spannend verhaal op leven en dood. Zo ver komt het bij Rob en Emiel gelukkig niet. In deze nieuwe voorstelling ontrafelt het magieduo echter ook geheimen en mysteries. Doel is het vinden van drie sleutels om de ‘legacy’, een boodschap voor de wereld, te kunnen onthullen.
De avond begint echter met een wat zweverig verhaal over grip en balans. En verwondering, zoals Leonardo da Vinci zich verwonderde over dingen die hij zag en probeerde te verklaren. De visionair van zijn tijd. Tijdens het verhaal bouwt Emiel een simpel kaartenhuisje, zoals je dat als kind doet. De eerste ‘huh?’ rolt door de zaal als van onderaf kaarten worden weggehaald, maar het huisje toch blijft staan. Op TV kan je dan nog denken dat een truc meerdere keren opnieuw is gedaan, dat in de montage het experiment wordt gemanipuleerd of dat de toeschouwer een acteur is. Maar de eerste twee kunnen in het theater niet, en de 10-15 mensen uit de zaal die meedoen in verschillende experimenten, zullen toch niet allemaal ingehuurd zijn. Maar ook bij degenen die er met hun neus bovenop staan op het toneel, heerst de vraag ‘hoe dan?’.
De voorstelling bestaat uit een bonte en afwisselende verzameling psychologische illusies en vingervlugheid. Getalspellen, kubussen, kwartetkaarten, trouwringen, een doolhof: dat klinkt zo opgesomd misschien als de standaard uitrusting van een goochelaar, maar wat Rob en Emiel ermee doen is onnavolgbaar. Soms raakt de vaart er alleen een beetje uit: zoveel verschillende mensen uit de zaal betrekken kost best veel tijd. Ook zijn de anekdotes om een experiment in te leiden aan de lange kant. Het pi-geheugenspel (u weet misschien wel, dat getal in de wiskunde om de omtrek van een cirkel uit te rekenen; 3,14 en dan nog heel veel cijfers) is werkelijk fenomenaal, maar het verhaal hoe Rob zijn fascinatie voor die cijfers heeft ontwikkeld, is onnodig uitgebreid. Dan zijn er nog de onderbrekingen door een mysterieuze stem, die Rob en Emiel tussen de acts oproept om door te gaan met het vinden van de sleutels; die stem vindt kennelijk ook dat ze af en toe een beetje tempo moeten maken en het doel, de ‘legacy’, niet uit het oog moeten verliezen.
Toch lukt het om aan het eind meerdere lijntjes bij elkaar te laten komen voor een klapper van een afsluiting. In combinatie met de grappen van Rob en de rust van Emiel ontstaat een ontspannen avond die inderdaad, zoals Da Vinci, vol staat van de verwondering. Gezien op maandag 5 februari in CPunt, Hoofddorp
Te zien t/m 8 juni, zie speellijst op www.bostheaterproducties.nl/producties/the-da-vinci-
