Recensie: Mieke van der Raay
De eerste première van het nieuwe theaterseizoen, REVOLT door Maas Theater en dans, was gelijk een parel van een voorstelling.
Eén waarover je nog lang gaat over nadenken en waarover wil en moet praten. Danstheatervoorstelling REVOLT gaat over opstand en wat er ook gebeurt, dat je in jezelf moet blijven geloven. Over kritisch blijven nadenken versus jezelf verschuilen achter de groep. Wil jij impact hebben op de wereld en invloed op je eigen toekomst? Durf jij te zeggen wat anderen niet durven? Verandering begint bij jezelf en elke grote beweging is klein begonnen. Jonge mensen moeten meer hun stem laten horen, maar ook zeker durven zeggen wat ze willen, zodat ze niet in hokjes geplaatst worden. Zeg nu zelf, iedereen is anders, iedereen is speciaal, we denken anders, iedereen heeft een mening.
Wie of wat ben jij om over iemand te oordelen, ben jij soms superieur of is het je eigen onzekerheid?
Ben je een meeloper of kom je ronduit uit voor je eigen mening?
Geloof je de leugens van de wereldleiders of blijf je trouw aan je eigen geloof?
Begin bij jezelf en durf het verschil te maken.
Dit zijn enkele van de zinnen die we gehoord hebben in de voorstelling, zinnen die je aan het denken zetten over je eigen ik.
Dat je tijdens een voorstelling zoveel verschillende emoties kan voelen, het ene moment ben je verbaasd, dan weer emotioneel en dan weer boos. Dit komt mede ook door de veelzijdigheid van de voorstelling. Op een groot led scherm zien we jongeren die ieder hun eigen verhaal vertellen, ieder met hun eigen verdriet, ieder met hun eigen ervaring en ieder met hun eigen ideeën. Cecilia Moisio heeft de voorstelling een extra rauw kantje gegeven, met pure emotie, heel dynamisch met beheerste choreografie. De performers weten je ieder op eigen manier te raken, ze zijn qua uiterlijk heel anders, maar iedere speler wil zijn of haar stem laten horen, waar ze stuk voor stuk moeite mee hebben. Je voelt gewoon hun gevecht, je voelt hun emoties, je kan niet anders dan gefascineerd naar ze blijven kijken. Je hebt het gevoel dat je ze moet helpen.
Persoonlijk had ik, toen ik uit de zaal kwam, even nodig om alle indrukken te verwerken. Ik was er echt stil van, kon amper een woord uitbrengen. Zo’n grote impact had deze voorstelling op mij. Ik zal nog lang over deze voorstelling nadenken en er over praten met de jongeren om mij heen.
Ik heb nog wel een vraag voor de lezers van deze recensie; Je hoort vaak zeggen: doe toch eens normaal, maar betekent normaal voor jou?
Concept, choreografie, regie: Cecilia Moisio
Performance: Yulia Kalinchenko, Serano Pinas, Katarzyna Sitarz, Frankly Joe Maulany, Daria Titova (stage), Bianca Casaburi (stage), Anne-Mirthe Hofstede (stage) en Roy Sijkens (stage)
Jongeren in video: Carmen Mireille Tonkens, Isa Janse, Lis Wolfkamp, Niels van Rijswijk, Noor van Tuijl, Izah Hankammer, Neomie Chocolaad, Léna Aarts, Barend Elias, Jasmin Deekman, Lina Monte, Sander Koning, Bloem du Chatinier, Jelmer van der Wal, Carmen van de Brug.
Tekst : Eva Maria de Wit
Scenografie: Marlies Schot
Kostuums: Dorine van IJsseldijk
Licht / videodesign : Mark Thewessen
Muziek : Joni Van hanen, Marlon Penn
Video : Paul Sixta
Repetitor: Erin Harty
Vocal coaching: Helene Jank
Techniek: Jeroen Melsen, Dennis Stolzenberg
Productie: Djoeke Westdijk
Voortraject Revolt Labs: Stichting Cecilia Moisio
FOTO: ©Phile Deprez
Voor meer informatie : https://www.maastd.nl
