Recensie: Martijn van Vuuren
Dit seizoen gaat Rene van Kooten met zijn band Shifting Daylight opnieuw langs de Nederlandse theaters. De 45 jarige van Kooten geeft zelf aan dat deze tournee en het bijbehorende album een gevolg is van zijn midlifecrisis. De één koopt een motor, de ander zoekt een 10 jaar jongere vrouw en in zijn geval (omdat hij beide al heeft) ging hij een album maken. Dit vond hij namelijk een betere investering dan het plaatsen van haarimplantaten. En laat ik dat nu helemaal met hem eens zijn.
Van Kooten geeft in dit persoonlijke muzikale theaterprogramma ook aan dat hij Nederland nogal een “hokjesland’ vindt. Een acteur die gaat zingen, een zanger die presenteert, of een musicalartiest die een album opneemt. Het wordt maar vreemd gevonden. Maar met Shifting Daylight gaat Rene gewoon out of the box. En gelukkig maar! Want dat resulteert in drietal dat op een geheel eigen wijze prachtige muziek ten gehore brengt.
Aanvankelijk is het een beetje onduidelijk waar je als publiek nu heen gaat. Is het een soloprogramma van Rene van Kooten met twee muzikanten? Is het een “nieuw” bandje met een eigen tournee? In de aankondigingen wordt toch ook gesproken over musicalnummers en covers?
Mijn gevoel zegt dat de heren gekozen hebben voor een veilige weg. Het drietal maakt namelijk prachtige nummers waarmee ze wat mij betreft prima een avond kunnen vullen. Maar het voelt een beetje als een veilige weg om de naam ‘Rene van Kooten’ en zijn musicalpubliek te trekken door een combinatie te maken van vooral de eigen nummers en hard te roepen dat er ook musical in voor komt. Dit had voor mij echt niet gehoeven.
Rene praat op een leuke, luchtige manier de nummers aan elkaar. Grappige stukjes wisselen af met ontroerende verhalen en gedachtespinsels. En bij deze praatjes tussendoor komt ook Rene in de musicalwereld voorbij en zingt hij twee musicalnummers.
Daarnaast komen er ook een aantal covers voorbij van artiesten als Bono, The Police, Nina Simone en John Denver e.d. Maar wat mij betreft mogen de heren echt gaan vertrouwen op hun eigen kracht. De eigen (voor mij totaal onbekende) nummers kwamen het meest over.
Naast Rene van Kooten bestaat Shifting Daylight uit gitarist Bram Bol en multi instrumentalist Ingmar Spaaij. En vooral deze laatste zorgt voor de totaal eigen sound. Rondom Ingmar staat een arsenaal aan instrumenten waar menig muzikant nog nooit van gehoord heeft.
Met zijn pedal steel gitar en zijn Indiaas Harmonium zorgt Spaaij voor een bijzondere, soms mysterieuze klank. Zelfs de bekende musical en cover nummers krijgen een totaal andere feel door de prachtige arrangementen van Shifting Daylight. Die eigenheid maakt dat deze heren wat mij betreft een plek verdienen in de hitlijsten en voortaan gewoon door mogen als originele band en niet als Rene van Kooten met zijn muzikanten. (al snap ik die veilige keuze best hoor 😉
Het enige kritische punten dat ik nog wil maken is de manier waarop het album dat de heren gemaakt hebben wordt aangeprezen tijdens de voorstelling. Na twee keer reclame maken voor de verkoop van de cd na de voorstelling was het voor mij wel genoeg. Het werd met een knipoog gedaan maar echt chique vond ik het niet. Ook hier: vertrouw op jullie talent! Als men het goed vindt kopen ze die cd echt wel! Op mij heeft het een averechts effect. (en daarnaast heb ik geen apparaat waar die dingen nog in kunnen tegenwoordig…. lang leve de streamingsdiensten)
Voor meer informatie: http://www.shiftingdaylight.com/
