Zondagmiddag 8 oktober was de première van Pretty Woman de musical van Stage Entertainment in het Beatrix Theater in Utrecht.
Iedereen heeft ooit wel eens de 33 jaar oude film met Julia Roberts en Richard Gere gezien. Nu is dan ook eindelijk in Nederland de verleidelijke feelgood musical te zien. Pretty woman, waarvan de muziek en teksten geschreven zijn door Bryan Adams en Jim Vallance. J.E. Lawton schreef de legendarische film in de jaren 80. Daarna schreef hij samen met Garry Marshall het boek dat op de film is gebaseerd.
De sterkte van Pretty woman the musical is dat de vaart er lekker in gehouden wordt dankzij snelle decorwissels. De cast amuseert zich duidelijk zeer goed, waardoor het spelplezier in no time overslaat op het steeds enthousiaster wordende publiek. Neem daarbij dat de zangers en zangeressen er ook nog leuk uit zien. Daarnaast brengen ze elke song één voor één tot een hoger niveau dankzij hun geweldig prestaties. En er zijn heerlijke choreografieën (inclusief verwijzingen naar ballroom dancing) in deze musical te zien dankzij regisseuse Carline Brouwer die bijzonder sterk werk aflevert.
Pretty woman heeft nog troeven. Zo is het eigenlijk een modern sprookje dat wat weg heeft van Cinderella. Vivian Ward (Shanna Slaap die we ook kennen van o.a.: On your feet, The Bodyguard) werkt als sekswerker, hoewel ze absoluut ook andere capaciteiten heeft. Maar ze is in een situatie terecht gekomen die ze moet zien te overleven. Deze week heeft haar huurbaas en die van Kit de Luca (Dana van der Geer) plots de huur verhoogt. Het zal er dus om spannen of ze wel genoeg klanten kan doen om die onvoorziene extra kost te kunnen coveren.
Maar dan ontmoet ze de rijke man Edward Lewis (Jan Kooijman). Die wil haar niet één uur, maar een ganse nacht bij hem (voor 300 dollar), en daarna een week (voor 3.000 dollar). Vivian mag dan wel zijn credit card meegekregen hebben om een jurk te kopen voor een bal, in haar sekswerkers kledij wordt ze al snel naar buiten gewerkt in enkele boetieks. Pretty woman gaat dus net als Cinderella over een jonge vrouw die droomt van een beter leven, die veel meer in haar mars heeft dan ze kan tonen, maar die uitgesloten wordt.
Vivian zal zich snel thuis voelen in het chique hotel (inclusief de heerlijk sensuele scène op de zwarte vleugel!) waar ze met Edward vertoeft. Maar bij een polo event, een operavoorstelling van La Traviata, en een bal voelt ze zich de vreemde eend in de bijt en niet aanvaard hoewel ze zich wel in haar element voelt en een pittige vrouw is die van wanten weet. Wanneer Edward dan ook nog eens aan zijn vriend en advocaat Philip (Reinier Demeijer) de waarheid vertelt hoe hij Vivian ontmoet heeft, en die laatste haar dat vertelt, voelt ze zich vernederd door Edward. Zo komt er een kink in de kabel in hun relatie. Want ondertussen begon zij iets te voelen voor hem en kuste ze hem stiekem toen op de mond toen hij sliep, iets wat ze nooit doet met klanten omdat het anders té persoonlijk wordt.
Philip, die naast een miljoenenbonus grijpt, stelt dat hij wanneer de week met Edward over is, aan de beurt wil zijn. Hij dringt zich aan haar op. En dan blijkt Pretty woman qua thematiek meer dan dertig jaar later nog steeds bijzonder relevant. We horen haar personage dan stellen dat zij het is die bepaalt met wie, wanneer, waarom en hoe (vaak). Kortom: ‘nee betekent nee’.
Voor de luchtigheid zorgt Mitch Wolterink, hij zette tijdens onze show als cover de rol van The Happy Man neer terwijl hij ook de hotelmanager speelt, Hij heeft als spelaangever de meest komische rol van de voorstelling. De guitigheid in zijn mimiek is heerlijk om te zien. En dit geldt voor de volledige cast die duidelijk geniet om het publiek eindelijk te laten zien dat ze een sterk stukje vakmanschap in huis hebben.
Het is een vrolijke musical, één van de betere die ik in de laatste jaren heb gezien. Shanna en Jan passen perfect bij elkaar. Shanna heeft een dijk van een stem en Jan, waarvan ik in eerste instantie niet overtuigd was van zijn zang, heeft me nu echt omver geblazen. Ze doen beide niet onder voor Julia Roberts en Richard Gere.