Première Grease: licht uit, spot uit…alles uit!. i ♥ theater.nl

Recensie: Martijn van Vuuren
Foto’s: Stephan Markus

Het zal je maar gebeuren! Na weken repeteren en het spelen van try-outs, is het dan eindelijk zover! Je mag de première spelen van de musical waar je al die tijd zo hard aan hebt gewerkt! De zaal stroomt vol met familie, vrienden, bekende Nederlanders en pers en je staat in de coulissen te wachten tot je op mag. Vol concentratie en vol spanning tot het moment dat de lichten uit gaan en de spots aan! Maar in plaats daarvan brandt de stoppenkast door en gaan niet alleen de lichten uit maar ook de spots!

Terwijl je her en der mensen paniekerig heen en weer ziet schieten probeert producent Albert Verlinde de rust te bewaren en het publiek geruststellend toe te spreken. “We moeten even een paar minuten wachten, maar dan gaan we beginnen.”

Die paar minuten werden ruim drie kwartier, maar toen waren ze zover. Alles werkte weer, op een paar draaiende zij-panelen na.

Ga er maar aan staan. 45 minuten lang de focus vasthouden, de zenuwen bedwingen en dan weer knallen! En dat deden ze. Gelukkig konden ze varen op de door de wol geverfde William Spaaij die als Vince Fontaine het spits af beet. Na de eerste klanken en een bemoedigend applaus ter support vanuit de zaal is de energie los gebarsten, en die hebben ze dit de hele voorstelling vast weten te houden!

Grease, de musical klassieker! Eigenlijk is het een wonder dat het tot op de dag van vandaag zo’n populaire musical is, dat het nu zelfs een vierde Nederlandstalige editie krijgt in zo’n 25 jaar tijd.

Van het verhaal moeten we het niet hebben, want dat is zo dun dat je er bijna doorheen kunt kijken. Van de originaliteit al helemaal niet! Het is de aanstekelijke muziek, de flitsende choreografieën en de kwaliteit van de cast die deze musical tot een succes maken. De herkenbare muziek is een feit. Vrijwel iedereen kan alle liedjes meezingen, althans als ze niet vertaald zouden zijn naar het Nederlands. Ondanks het feit dat je daar toch altijd weer aan moet wennen is het Allard Blom gelukt daar een prima vertaling van te maken.

De choreografie is in handen van Daan Wijnand die inmiddels zijn sporen meer dan verdiend heeft en altijd slaagt in originele choreografieën waar ook de nodige humor in verwerkt wordt.

Dan komen we aan bij het derde succescriterium en dat is de cast. Wekenlang zijn we op televisie op zoek geweest naar dé ideale Danny en Sandy. Uiteindelijk zijn het Tristan van der Lingen en Danique Graanoogst, die de eer hebben deze rollen te mogen spelen.

Bij Danique is te zien dat zij al heel wat ervaring mee neemt het podium op. Het gemak op zowel zang, spel als dans is jaloersmakend. Vanaf het begin weet ze met haar prachtige stem het publiek vast grijpen en niet meer los te laten.

Tristan van der Lingen daarentegen heeft veel minder ervaring. Het getuigt van lef om als conservatorium student deze verantwoordelijkheid aan te gaan. En dat hij kan zingen, daar kan niemand om heen. Hij heeft een prachtige stem waarmee hij zowel de energieke Grease nummers met gemak zingt, als ook een kant waarin hij de gevoelige Danny kan laten horen.

Wat betreft spel zijn er nog grote slagen te maken. Is het de spanning of de onervarenheid? Op het moment van de première is het vooral nog een zachte en onzekere Danny die niet heel geloofwaardig is in zijn teksten. Daarnaast is het ook de jongen die je alles gunt om de komende speelperiode ervaring op te doen en zekerder te maken zodat hij de stoere en overtuigende Danny wordt die het mag zijn.

Naast deze twee hoofdrolspelers, waar alle ogen op gericht zijn, is er nog de rest van de cast. Het is Albert Verlinde en Senf gelukt om een zeer getalenteerde club energieke honden bij elkaar te krijgen. Zonder een ijzersterk ensemble blijft er weinig over van de voorstelling, en een ijzersterk ensemble is het zeker!

Een aantal namen die zeker even genoemd mogen worden zijn Esmee Dekker is de rol van Rizzo die met haar spel en stem zeer overtuigend is. Luuk Haaze die als Eugene op een geweldige manier de lachers op zijn hand heeft en Jules Avery die met zijn bijzondere stemgeluid, prachtig het nummer “ik voel een wonder” brengt.

Daarnaast zorgen de eerder genoemde William Spaaij en musical vedette Marjolijn Touw voor de nodige humor. Je proeft de ervaring en het gemak waarmee zij de rollen neerzetten. En als je dan als Miss Lynch op de première avond dan ook nog het lef hebt om in je tekst een hak te zetten op de doorgeslagen stoppenkast… dan versta je je vak!

Met deze versie van Grease wilden ze een nieuwe eigentijdse versie neerzetten van de klassieker. Dat is wat mij betreft niet gelukt. Ondanks de soms wat opgefriste arrangementen, de wat meer ruimdenkende en minder in hokjes geplaatste ensemble tracks blijft het weinig vernieuwend. Maar je krijgt wel wat je verwacht! Een energieke voorstelling waar je met een lach op je gezicht en goede zin uiteindelijk (een uur later dan verwacht) naar huis gaat.