Recensie: Martijn van Vuuren
Foto: Daan van den Broek
Soms zijn er van die premières waar je echt zin in hebt! Waar je naar uit kijkt door de grote beloftes die worden gedaan. Zondag 28 november was zo’n première. Het moest een wereldpremière worden. De spannendste première van het jaar in het eerste LED-theater ter wereld. Ondanks het feit dat er na de persconferentie van vrijdagavond nog wat aanpassingen gedaan moesten worden, kon de heugelijk dag toch nog plaats vinden.
Roel Pieters, producent van One de musical is er al ruim 20 jaar mee bezig. Hij werd geïnspireerd door de grootse musicals van London en New York. Tijdens een reis door Egypte raakte hij geïnspireerd en werd het idee geboren voor deze productie.
Bij aankomst in het theater van Studio’s Aalsmeer werden we groots onthaald. De gehele foyer was in stijl ingericht en het zag het prachtig uit. Mooie Egyptische beelden brachten het aanwezige publiek alvast in de sfeer. Al vanaf het moment dat je de zaal mag betreden, word je nieuwsgierig gemaakt. De achtergrond geluiden, de beelden op de LED-schermen en een enorme ophaalbrug boven het publiek. Klaar om te beginnen!
Althans, nog niet helemaal. Als eerst werden we welkom geheten door acteur Peter Lusse in zijn rol als archeoloog. In een veel te flauwe monoloog werd het publiek bijgepraat over de geldende corona regels. Het geheel deed meer denken aan de opening van een slechte kindervoorstelling. Uiteindelijk werd ook producent Roel Pieters naar voren gehaald. Dat maakte de verwarring nog groter. Even kreeg ik het gevoel dat ik getuige was van een speech die eigenlijk voor cast en crew bedoeld was op de eerste repetitie dag. En nadat ook vrouw en dochter naar voren waren gehaald, kon de voorstelling dan eindelijk beginnen.
Dit was het moment dat we als publiek echt kennis konden maken met het effect van de LED-panelen. We werden ondergedompeld in het woestijnzand van Egypte en gingen mee op reis met de archeoloog op ontdekkingstocht in een oude piramide. Dit klinkt spannend, maar kwam neer op een flauwe klucht-achtige opening.
“Oke! Valse start,” dacht ik! Nu gaan we echt beginnen!
Helaas is die valse start ook daarna niet meer echt goed gekomen.
One de musical lijkt een voorbeeld te zijn van het principe overdaad schaadt.
Alle successen van veel andere musicals lijken gestopt te zijn in deze ene voorstelling, zonder dat daar echt goed over nagedacht is.
Het verhaal gaat over de verliefde Amon, (Soy Kroon) de stoere arbeider die werkt aan de bouw van de piramide van Farao Cheops (Jeroen Phaff) en zijn dochter Prinses Amira (Nienke Latten). Een relatie tussen een arbeider en een prinses is natuurlijk uit den boze. Zeker als blijkt dat grootvizier Hemioenoe (Jasper Kerkhof) het ook heeft gemunt op de dochter van de Farao om zo zelf aan de macht te komen. Daarnaast zien we het lijden van het volk, de arbeiders die werken aan de bouw van de grote piramide. Op zich zijn dit ingrediënten voor een prachtig liefdes verhaal, ware het niet dat we al deze ingrediënten al kennen van o.a. de succesmusicals Aida en Aladdin. Deze link is al snel gemaakt, zeker gezien het feit dat de verhalen zich allemaal afspelen in een zelfde omgeving met eenzelfde sfeer. Dan moet je van goede huize komen om die successen te evenaren.
Aan de hoofdrolspelers Soy Kroon, Nienke Latten en de op het laatste moment ingevlogen Jeroen Pfaff zal het niet liggen. De drie laten in de productie de vocale spierballen rollen. Maar hoe goed je ook kunt zingen, op het moment dat de teksten dermate slecht zijn kun je daar zelfs als gerenomeerd artiest weinig eer aan behalen. De teksten zijn zo letterlijk geschreven en pathetisch dat het bijna onmogelijk is om als publiek echt mee te voelen met de personages. En ondanks het feit dat er echt wel een aantal mooie nummers in de voorstelling zitten, komen die al bijna niet meer binnen als de voorstelling aaneengeregen wordt met de ene power ballad na de andere. Nienke Latten laat echt zien dat ze beschikt over de kwaliteiten om deze songs krachtig neer te zetten maar na drie van die songs denk je echt: “nu weet ik het wel.” Zeker als teksten oneindig vaak herhaald worden en er reprise na reprise volgt.
Naast de niet zulke rake liedteksten is ook de verhaallijn bijzonder. Telkens wordt er een nieuw probleem geïntroduceerd en vervolgens een scene later is het probleem op een wonderlijke wijze weer opgelost en belanden we in een nieuw probleem.
Veel lof mag er gaan naar het krachtige ensemble. Een ruim 20 koppig ensemble zet een aantal spectaculaire nummers neer. Als je ook hier de teksten als “voedsel, voedsel, voedsel” of “werk, werk, werk” weg denkt, wordt er door deze club mensen die bestaat uit zowel goede dansers als stunters, een goede show neergezet.
Het gebruik van de LED-schermen is een mooie toevoeging aan de voorstelling. Er wordt mooi gebruik gemaakt van de diepte van het podium en ook de sfeer van de voorstelling wordt mooi weergegeven in de beelden op de schermen. Het gebruik van bewegende panelen is ook een mooie vondst, al oogt het soms wat vreemd als dansers tegen gevels van gebouwen aanlopen. De schermen aan de zijkanten en tegen het plafond voegen over het algemeen weinig toe.
Het gebruik van de ophaalbrug boven het publiek riep ook wat vraagtekens op. Het publiek in de voorste helft van de zaal mist een aantal grote delen van de voorstelling omdat de acteurs op een brug staan die recht boven hun hoofd hangt. Ook de stellages aan de zijkanten zijn slecht zichtbaar vanuit de voorste helft van de zaal. Daarnaast voegen ze voor het verhaal weinig toe. Ook hier lijkt de beschikbaarheid van al deze technische snufjes ervoor gezorgd te hebben dat het overdadig wordt gebruikt zonder daarvoor duidelijke inhoudelijke keuzes te maken. En dat is een gemiste kans.
Ondanks het feit dat producent Roel Pieters en zijn kompanen alle lof verdienden voor het lef om in deze barre tijden voor de cultuursector een nieuwe originele productie op de planken te brengen, moet ik helaas concluderen dat het wat mij betreft niet heeft voldaan aan de superlatieven waarmee One de musical werd aangekondigd.
