Niels Houtepen in Escape, neemt je mee in zijn gedachtengang. i ♥ theater.nl

Recensie en foto’s: Mieke van der Raay

Op vrijdagavond 14 oktober was de première van Escape van Niels Houtepen in de Amstelveense schouwburg. Ik kende Niels totaal niet, dus liet ik me verrassen bij deze voorstelling.

Wat hij succesvol met bekende Nederlanders doet op Instagram, doet hij deze avond live met het publiek in de zaal. Deze voorstelling gaat over ouder worden en voor altijd jong willen blijven. In Escape staan de dromen centraal die we waarmaken, loslaten of simpelweg niet durven na te jagen. Een voorstelling over de verhalen die we onszelf vertellen en de keuzes die we maken om te zijn wie we willen zijn. Vol onbegrijpelijke illusies en momenten van verwondering. Een voorstelling over de rollen die we allemaal moeten en/of willen vervullen waarbij de vraag is: van alle rollen die we spelen, wie zijn we nou echt? Aldus de uitnodiging.

Dat klonk wat mij betreft veelbelovend, daar ik enorm hou van Rob & Emiel, die ook dit soort voorstellingen hebben en me keer op keer laten verbazen, door hun vingervlugheid en onnavolgbare magie.

Vanaf het eerste moment is er sprake van publieksparticipatie; Niels vraagt je je ogen te sluiten en zo het klepje achter op je hoofd open te zetten zodat alle overbodige gedachten kunnen verdwijnen. Zijn stem is één vaste rustige toon, het lijkt of je onder hypnose gebracht wordt. Als je je ogen opendoet staat Niels in een huiskamer setting, heel knus, heel gemoedelijk. Dat is ook het verloop van de voorstelling – knus en gemoedelijk, maar oh zo langdradig op sommige momenten. Sommige verhalen gingen net iets te lang door, werden wel afgewisseld met, de één wel, de ander niet bijzonder goocheltruc. De meeste kende ik jammer genoeg al. De teksten overheersten de goocheltrucs. Het leukste was wel de interactie met het publiek, hoe hij bepaalde dingen van de mensen uit het publiek weet is mij nog steeds een raadsel. Maar ook hier duurde het net iets te lang – onder andere met de gekleurde knikkers – voordat je wist waar het naar toe ging.

Als er meer snelheid in de voorstelling zou zitten, zou je geen pauze onderbreking nodig hebben. Nu was het een veel te lange zit, waardoor je aandacht verslapte, wat heel jammer is. Het kan anders. Veel vlotter, snellere interactie, minder verhalen. Want Niels heeft wel een aantrekkingskracht, waar je naar wil blijven kijken; kijken wat hij nog meer kan doen met de goocheltrucs en de magie van illusie.