Recensie door Mieke Van Looy
Ik val maar meteen met de deur in huis: Ik heb geweend. Meer dan één keer. Omdat ik in mijn nekvel gegrepen werd. Door Mozart, de Musical.
Het stuk komt rustig op gang. De kleine Wolfgang wordt door zijn vader Leopold voorgedragen bij de prins. Zijn wonderkind, waarbij het talent van diens zus verbleekt, is zijn financiële zekerheid. De prins is immers zo verkocht voor de muziek die Wolfgang maakt, dat hij hem in dienst neemt. Maar naast het feit dat Mozart junior uit al zijn poriën muziek ademt, is hij ook een recalcitrante jongen die niet anders kan dan voor zijn Zijn opkomen. Hij wil Vrijheid. En telkenmale zal hij daarvoor strijden. Of het nu tegen de hoogste van rang in het land is of tegen zijn vader, hij IS muziek en zal zich niet laten beteugelen.
Omdat hij, vanwege zijn hardnekkige koppigheid, uit de gratie en de dienst van de prins valt, trekt zijn moeder met hem naar Parijs om hem daar te laten concerteren. Zijn muziek slaat er echter niet aan. Zijn moeder wordt er ziek, het geld raakt op, …
En dan gebeurt het ondenkelijke: Zijn mama sterft. De manier waarop de acteurs dat in beeld brengen, brak mijn hart. Zilte tranen liepen over mijn wangen en hun leed werd het mijne. Die jonge Mozart… Gebroken..
Doorheen het stuk speelt een klein jongetje met een witte pruik en het typische rode Mozart jasje de Muziekziel van Wolfgang Amadeus Mozart. Hij heeft een koffertje met gouden passie bij en schrijft voortdurend muziek met een ganzenveer. Het verbeeld de genieuze gave van mr. M en het hoge ritme waarmee hij zijn stukken schreef.
De meest fantastische zangstemmen volgen elkaar op. Vooral die van de barones en het liefje van de iets oudere Mozart vielen me op. Het zijn de stemmen van talent, die je trommelvlies op de meest gunstige manier laten trillen.
Ook het decor is op zijn minst majestueus te noemen. Door prachtige projecties waan je je in Salzburg, Wenen, Parijs, … Wat in combinatie met de schitterende kostuums een totaalbeleving om U tegen te zeggen geeft.
Een rollercoaster van emoties, dat omschrijft dit stuk helemaal. Je wordt zo geconfronteerd met je diepste zijn, de verzuchting om je ware zelf te mogen zijn tegen wil en dank. De opofferingen die Mozart’s geliefden moeten doen. De onmogelijkheid van hem, als zichzelf zijnde, om anders te zijn dan hij is, … Het is het conflict in elk mens dat hier zo sterk weergegeven wordt, dat het je recht in je maag grijpt, en dat het -bij mij althans- de tranen over de wangen laat rollen. Het existentiële vraagstuk ten top. Hij IS zo overduidelijk Muziek, dat hij niets anders kan zijn. Ook niet voor zijn geliefden. Dat drijft hem tot wanhoop.
Tragische schoonheid. Fantastisch gebracht door een hoogstaande combinatie van muzikaal, theatraal en choreografisch talent in een prachtig decor. Het leverde dan ook een staande ovatie op.
Bravo! X 1000