Recensie: Martijn van Vuuren
Foto: Daan van den Broek
In 2008 speelde Alex Klaasen zijn eerste solo voorstelling met de titel “Eindelijk Alleen.” Nu, 15 jaar later, is hij voor het eerst weer alleen op het podium te zien. En misschien is die titel van weleer, nog nooit zo relevant voor hem geweest als bij de voorstelling “No Ponies” die zondag 8 oktober in première ging.
Tussen 2017 en 2023 maakte Alex Klaasen de voorstellingen Showponies 1, 2 en de kerstrevue Snowponies. Het was Alex Klaasen die het genre revue nieuw leven in wist te blazen in de Nederlandse theaters. En hoe! Met een zeer moderne twist en van zeer hoog niveau. Samen met een getalenteerde groep collega’s en vrienden wist Klaasen revue 2.0 te creëren. En dan nu…. is de stal leeg. Het ponykamp is afgelopen, de hoeven zijn gepoetst en daar staat hij weer… eindelijk alleen.
Zelf noemt hij “No Ponies” een angstrevue. Een woord dat twee tegenstellingen in zich heeft. Het blije, vrolijke, ogenschijnlijk oppervlakkige woord revue gecombineerd met angst. Een gevoel dat zeer diep kan gaan. In de voorstelling worden we meegenomen in de periode dat Klaasen heftige angsten meemaakte. Eigenlijk ziet hij zichzelf als iemand die altijd angstig is geweest, maar zijn reis naar “152 W 96th STREET” in New York was het moment dat hij zijn angsten onder ogen kwam. Maar, zoals iedere ware kunstenaar doet, weet hij daar vorm aan te geven. In dit geval is het inspiratie voor een mini-musical. Een vorm die we vaker zagen in zijn revues, alleen deze keer stond hij er alleen voor.
De eenmansrevue is een bonte verzameling aan typetjes zoals hij dat als geen ander kan. Van een scholier met zijn dickpick verzameling tot het lelijke eendje in een identiteitscrisis. Alles komt voorbij. Alex Klaasen weet het afgeladen volle DeLaMar theater met ieder personage voor zich te winnen. Tijdens de scène met de conducteur weet hij, als een volleerde Toon Hermans van de nieuwe generatie, de zaal in de slappe lach te krijgen met grappen die een ieder van verre ziet aankomen. Zijn timing en zijn uitvoering van de personages zijn van ongekend niveau.
Naast de lach is er ook ruimte voor een traan. In iedere scène en in ieder lied zie en voel je een perfecte balans van humor en tragiek, waarvan het personage van de pierrot natuurlijk het ultieme symbool is.
Met “No Ponies” slaat Klaasen een nieuwe weg in. De voorstelling is nog persoonlijker, en kwetsbaarder. De thema’s zijn diverser dan in de Showponies die grotendeels draaide om de genderdiversiteit en geaardheid. Alhoewel de unicorn weer even terug deed denken aan de hoogtepunten uit zijn eerdere revues.
Naast zijn komische talent mag ook zijn muzikale talent niet onbenoemd blijven. Met Nessun Dorma laat hij horen waar zijn stem toe in staat is. En met het prachtige “had gekund” van Nederlands beste tekstdichter Jurrian van Dongen, weet hij de zaal te ontroeren. Evenals het moment waarop zijn jeugddroom uitkomt, en hij samen met zijn jonge zelf een ontroerend ‘pas de deux’ danst.
Alex Klaasen is in ieder geval nog te zien tot en met januari met zijn eenmansrevue. En daarna wachten we af waar hij mee gaat komen. Wie weet gaat zijn wens om een musical te schrijven alsnog in vervulling?
