Recensie: Vera Visser – de Mol
Foto’s: Mieke van der Raay
‘Het internationale theaterduo LUDIQUE! neemt u mee in het fotoboek van een universeel liefdesverhaal, door hen gecreëerd op de muziek en met de teksten van Robert Long.’, aldus de tekst van Kristof Rutsaert in het programmaboekje.
Op 13 december 2006 overleed Robert Long op 63-jarige leeftijd. Zijn grote liefde Kristof Rutsaert als weduwnaar achterlatend. Maar hij liet hem niet alleen verdriet na. Ook heel veel mooie liedjes en teksten.
Volledig blanco ging ik naar deze voorstelling. Uiteraard kende ik Robert Long wel van naam en kon ik het nummer ‘Vanmorgen vloog ze nog’ meezingen. Maar dat laatste kwam vooral doordat het op een cd met musicalhits stond. En aangezien Robert Long samen met Dimitri Frenkel Frank de musical Tsjechov had geschreven, was dit voor mij toch wel het bekendste nummer. Zo voelde ik mij toch enigszins een cultuurbarbaar, want verder wist ik niets over dit artistieke icoon. Maar toen ik zaterdagavond 28 september de Rijswijkse schouwburg in liep, wist ik dat het misschien ook wel een beetje aan mijn leeftijd lag. Een van de populairste albums van Robert Long kwam in 1974 uit, twaalf jaar voordat ik geboren werd.
Soms kom je door het ‘moeten’ schrijven van een recensie bij een voorstelling die je zelf niet had uitgekozen. En wat dankbaar ben ik het universum dan dat ik die taak heb. Want dan zit je bij een voorstelling van LUDIQUE! met nummers en teksten van Robert Long. En word je geraakt door de teksten, de zang en het spel.
Op het podium was een ‘pianohoekje’ van Peter van der Zwaag, de vaste pianist van Robert Long. Midden op het podium stond een grote L. Het publiek heeft alle kanten van de L gezien, want er werd flink mee gesleept. En nu ik deze zin schrijf, ontdek ik hier ook de diepere betekenis van. Het publiek kreeg alle kanten van Robert Long te zien. Daar zorgden Gerald Drent en Martijn Mulders van LUDIQUE! voor. Met humor en ontroering zetten zij elk nummer als een huis neer. Over elke beweging was nagedacht. Dit klinkt heel gestileerd, maar regisseur en choreograaf Bernadette Dengler heeft de heren zo geregisseerd dat het er heel natuurlijk uit zag.
Deze voorstelling is bijna niet in woorden te vangen, wat best frustrerend is, omdat Robert Long juist zo goed was in het vangen van woorden.
De stemmen van de heren pasten perfect bij elkaar. De keren dat Martijn Mulder zijn strot open trok om de zaal omver te zingen, waren een genot voor het oor.
De liefde tussen de heren spatte van het podium, maar ook een flirt met het publiek werd niet geschuwd. De zaal werd ingepakt, opgetild en met een mooie strik er omheen naar huis gestuurd.
Deze avond heeft mij nieuwsgierig gemaakt naar Robert Long, maar ook naar de volgende voorstelling van LUDIQUE!
Dit wens ik meer mensen toe. Misschien dacht je, toen je LevensLONG in de schouwburggids zag: dat is niets voor mij. Geef jezelf een herkansing en ga de show alsnog zien. Ik weet zeker dat dan ook bij jou dat zaadje van liefde geplant wordt. Liefde voor het oeuvre van Robert Long, maar zeker ook liefde voor de heren van LUDIQUE!
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
Ik ga m voor de tweede keer kijken!!
Zó goed!!
Ik zou het nog wel een keer willen beleven. Dus hopelijk komt Ludique in 2025 weer in de theaters. Ik hoop het zoo ook vooral de mensen die net achter het net vistte