Recensie en foto: ©Mieke van der Raay
Afgelopen donderdagavond 13 maart mocht ik de voorstelling Let’s Get Louder van en met Stephanie Louwrier bijwonen in het Spuitheater in Den Haag.
Als je nog niet weet wie Stephanie is, geen probleem—na het zien van deze voorstelling ken je haar van binnen en van buiten. Al bij binnenkomst in de zaal staat Stephanie iedereen hartelijk welkom te heten, wat meteen de toon zet.
Ze vertelt dat ze geen groot budget heeft en geen muziekinstrumenten kan bespelen, maar daar heeft ze iets op gevonden. Een man op rij 1 kreeg de taak om de rookmachine te bedienen—volgens Stephanie een essentieel huishoudelijk apparaat. Op rij 2 wees ze iemand aan die verantwoordelijk was voor een rode knop die de muziek startte.
Vanaf dat moment is Stephanie een wervelwind van energie en emoties. Ze neemt het publiek mee in haar leven: haar crush op Ryan Gosling, haar denkbeeldige raadgever Arie Boomsma—die volgens haar té perfect is in alles. De voorstelling ontstond nadat ze werd geconfronteerd met een knobbeltje op haar stembanden. Na de operatie mocht ze een week lang niet praten, een enorme uitdaging voor haar. Ze vroeg zich af: Wat als ik nooit meer kan schreeuwen of zingen? Wat blijft er dan over?
Na het succesvolle Revolutie van de mislukking en het taboedoorbrekende Show must go on, laat Stephanie nu werkelijk het achterste van haar tong zien—én horen. Een stembandoperatie en maanden van gedwongen stilte brachten haar tot nadenken: Wat zeg je als je niet meer kunt schreeuwen? Ben ik wel eerlijk naar mezelf en anderen?
Stephanie Louwrier is een rasechte performer die moeiteloos genres vermengt en theater naar een nieuw niveau tilt. Met een naadloze mix van stand-up, rap, ballads en cabaret weet ze haar publiek telkens weer te verrassen. Ze maakt one-woman shows waarmee ze theaters en festivals op zijn kop zet.
De voorstelling is een afwisseling van hilarische sketches en diepgaande onderwerpen, ondersteund door het geluid van een loopstation. Je wordt telkens opnieuw verrast door haar veelzijdigheid. Het einde van de voorstelling komt intens binnen, vooral met het verhaal over waarom ze haar moeder niet meer ziet.
Deze voorstelling is zeker een aanrader. Er zit hier en daar wel wat grof taalgebruik in, maar ik zou zeggen: ga dit zien! Het is een allesomvattende voorstelling die je nog lang bijblijft en aan het denken zet.
Concept, tekst en spel: Stephanie Louwrier
Regie: Titus Tiel Groenestege
Muziek: Stephanie Louwrier, Jelle Bruinsma, Ruben van Asselt
Kostuumontwerp: Dymph Boss
Licht en vormgeving: Jantje Geldof
Choreografie: Melvin Fraenk
Coproductie: Via Rudolphi Productie en DOX
Voor meer informatie: https://viarudolphi.nl/productie/lets-get-louder/
