Lazarus móet je ervaren!

Lazarus móet je ervaren!

Recensie: Jessica Uijttewaal

Alweer vier maanden geleden ging de musical Lazarus in première in het DeLaMar Theater in Amsterdam. Sindsdien is de voorstelling beloond met meerdere musicalawards en wordt iedere Bowie-liefhebber op het hart gedrukt om dit te gaan zien. Maar wat als je nu geen Bowie-kenner bent, zoals ondergetekende? Is deze musical voor de bezoeker die minder bekend is met het oeuvre van David Bowie ook interessant. Dit zou ik uitvinden op deze avond, 12 februari 2020, waarop de alternate première plaatsvond voor Lottie Hellingman en William Spaaij als respectievelijk Elly en Valentine. Zonder enige voorkennis stapte ik het theater in, bewust zonder vooronderzoek dit keer om te ervaren hoe de voorstelling dan binnen zou komen. Het was ook niet perse nodig, al was het wellicht wel een mooie aanknopingspunt geweest als ik wist dat het personage Thomas Newton afkomstig is uit de roman “The Man Who Fell to Earth” van Walter Tevis. En dat deze verbinding hield met Bowie, omdat hij hem speelde in de verfilming van de roman in 1976. Newton was daarin een buitenaards wezen die op Aarde terecht kwam en tevergeefs probeerde naar zijn eigen planeet terug te keren waar hij zijn vrouw Mary Lou en zijn kinderen achter moest laten.

Lazarus is geen vertelling van deze film, het personage Thomas Newton is de overeenkomst. We zien hoe het hem vergaat en maken kennis met nieuwe personages in zijn leven. De voorstelling bevat geen duidelijke vertel lijn, verschillende scénes en locaties lopen door elkaar heen. Dit kan als verwarrend ervaren worden, maar persoonlijk heb ik het op me af laten komen en laten gebeuren.

Volgens de voorgeschiedenis zou Newton dus niet-aards zijn, al zijn gevoelens zijn dat zeker wel, dit maakt het ook herkenbaar. Dragan Bakema laat in deze rol alle emoties voorbij komen en allen even overtuigend. De pijn die je hem ziet doorstaan en de worsteling met zijn verleden zijn voelbaar in de zaal. Begrijpelijk worden dan ook de hoop die af en toe boven komt, maar ook het verlangen naar verlossing en rust. Bakema laat in Lazarus dat hij een geweldige acteur is, die weet wat hij doet en met volle overgave dit personage vertolkt. Wellicht niet de beste zanger op het toneel, maar het heeft totaal niet gestoord, aangezien het ook weer bij het personage past dat het af en toe wat rauw klinkt. Hij weet het publiek te boeien en meermaals was het zo stil in het theater dat je bijna niet durfde adem te halen. De spanning werd goed opgebouwd en was voelbaar in de zaal.
Het samenspel van Bakema met het naamloze meisje, gespeeld door Juliana Zijlstra, is mooi en roept emotie op. Zijlstra is dan ook een fantastische tegenspeelster. Ze ziet er niet alleen uit als een engel, maar klinkt ook zo. Op je achttiende zo’n rol mogen vertolken en het dan zo goed doen, dwingt respect af. Ongetwijfeld zullen we haar meer terug gaan zien in de theaterwereld.

Dan de twee acteurs waar het vanavond vooral om te doen was; Lottie Hellingman en William Spaaij. Lottie Hellingman is alternate voor de rol van Elly en neemt deze op gezette tijden over van Noortje Herlaar. Deze avond liet zij zien dat ze deze rol niet voor niets mag vertolken, wat beschikt deze vrouw over een geweldig stemgeluid. De rol is haar op het lijf geschreven. Hopelijk zien we haar, na Lazarus, vaker in een mooie musicalrol terug op het toneel. Voor de rol van Valentine kreeg Pieter Embrechts onlangs nog een musicalward, een mooie uitdaging dus voor William Spaaij om deze rol ook zo indrukwekkend te spelen. Er is maar één mogelijke conclusie: dit is hem absoluut gelukt! Valentine is een donker, wat ongrijpbaar, personage dat letterlijk dood en verderf zaait. Toch geeft Spaaij hem wat menselijks mee, waardoor Valentine niet zomaar naar de zwarte kant geschoven wordt, ook bij hem voel je de onderliggende pijn. Al vaker zag ik William Spaaij op het toneel, maar dit was een kant die ik nog niet van hem had gezien. Hoe hij de diepere laag van dit personage weet aan te boren, maakt minstens zoveel indruk als de vocale kwaliteit die hij deze avond laat zien. Mocht er ooit een musicalaward voor alternates in het leven geroepen worden, dan had hij hem zeker verdiend.

De overige rollen werden vertolkt door Thomas Cammaert (Michael), Jorrit Ruijs (Zach), Jeroen C. Molenaar (Ben), Holly Mae Brood (Maemi), Esmée Dekker (Teen Girl 1), Renée de Gruijl (Teen Girl 2) en Shary-An Nivillac (Teen Girl 3). Wat minder grote rollen, maar wat kwaliteit betreft net zo goed neergezet. Het koppel Molenaar-Brood lijkt in eerste instantie vooral te mogen laten zien wat een goed stel ze op het toneel zijn, maar als dan het moment komt dat ze hun stem mogen laten horen, staat het ook als een huis. Het zou fijn zijn als er een producent is die Jeroen Molenaar hierna cast in een mooie, uitdagende zangrol. De stem van deze man is sterk en erg prettig om naar te luisteren. Richting het einde van de voorstelling krijgt Esmée Dekker ook nog even de kans om te laten horen uit welk, vocaal, hout ze gesneden is. Wie nog niet wist hoe talentvol deze vrouw is, vergeet het vanaf nu niet meer.

Zoals al eerder gezegd is de verhaallijn niet direct in drie zinnen te vangen. Dit zal ik dan ook niet gaan proberen. Wel kom ik terug op de vraag van het begin: Is Lazarus ook een voorstelling om te gaan zien als je geen Bowie-kenner bent? Over het antwoord hoef ik niet lang na te denken. Volmondig en overtuigd kan ik daarop “JA!” zeggen.
Lazarus is een fascinerende voorstelling met mooie muziek en een topcast. Dat het verhaal niet direct te vangen is in een paar woorden was voor mij geen enkel probleem. Wel is het, naar mijn mening zo, dat een musical hier alleen mee wegkomt als de rest allemaal klopt en dat is in dit geval aan de orde. De muziek van Bowie is een fantastische leidraad en wordt eer aangedaan. Complimenten aan de cast zijn ook op zijn plaats. De acteurs zijn stuk voor stuk van topniveau en zo maken zij er samen een avond van die je als publiek niet snel vergeet. Ongetwijfeld mogen we hier ook regisseur Ivo van Hove voor bedanken die wederom een voorstelling van hoog niveau heeft afgeleverd.

Lazarus is een voorstelling die je op je af moet laten komen. Soms moet je niet alles willen verklaren, maar het gewoon laten gebeuren en ervaren. Lazarus speelt nog tot en met 5 april in het DeLaMar Theater. Daarna kunt u de voorstelling nog gaan beleven in Heerlen, Rotterdam en Groningen.

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.