Laat u vangen in het web van “Kiss of the Spiderwoman”

Laat u vangen in het web van “Kiss of the Spiderwoman”

Recensie: Jessica Uijttewaal

Sinds eind oktober is Het Zonnehuis wederom verstrikt in het web van de Spinnenvrouw. Na een eerdere, succesvolle reeks voorstellingen in de zomer van 2015 is ‘Kiss of the Spiderwoman’ nogmaals te zien in het theater in Amsterdam. Ook deze keer met Alex Klaasen, René van Kooten en Marjolein Teepen in de hoofdrollen en ook Mike Reus is terug als de gevangenisdirecteur. Het ensemble kent één wisseling, in de eerdere versie waren Bastiaan Sparnaay, Michiel de Meyer en Thomas Kuipers al te zien, dit maal bijgestaan door Sven Nigel Blom. ‘Kiss of the Spider Woman’ vertelt het verhaal van twee gevangenen die samen in een kleine cel worden geplaatst. De één vanwege zijn politieke overtuiging, de ander vanwege zijn geaardheid. Ze zijn elkaars tegenpolen, maar ook – letterlijk – tot elkaar veroordeeld. Om de tijd te doden, vertellen ze elkaar verhalen en langzaam ontstaat er begrip voor elkaar.

Wat deze voorstelling vooral bijzonder maakt is de intieme setting. Het decor wordt optimaal ingezet, waardoor het simpel toont, maar dienst doet in allerlei verschillende, verrassende vormen. Verder speelt een aantal castleden verschillende dubbelrollen, maar dit zorgt geen moment voor verwarring. Marjolein Teepen neemt de titelrol van de Spinnenvrouw voor haar rekening, maar stapt daarnaast ook in de overige vrouwenrollen zoals Aurora, een filmpersonage, Marta, de vriendin van Valentin en de rol van de moeder van Moulina. Elk personage zet zij overtuigend neer en er is geen moment onduidelijk welke rol zij op welk moment speelt, zij geeft ieder personage haar eigen lichaamshouding en uitstraling. Zij is het voornaamst als Spinnenvrouw op het toneel, de ene keer vol in het spotlicht, de andere keer subtiel aan de zijlijn. Met haar geweldige uitstraling en krachtige, zuivere stem weet ze constant de aandacht vast te houden.
Alex Klaasen en René van Kooten, in de rollen van Molina en Valentin, maken ditmaal wederom indruk met hun intense spel en zang. Het samenspel tussen beide heren is bijna magische en klopt tot in de finesses. Beide tillen hun rol naar een hoog niveau. De vier heren uit het ensemble nemen meerdere rollen op zich, zoals bewaarders, maar ook medegevangenen. Ze zijn elk moment overtuigend en de stemmen zijn perfect op elkaar afgestemd. Zelfs als ze maar met zijn vieren zingen klinkt het alsof je naar een zestienkoppig koor luistert. Zuiver en mooi bij elkaar passend, met daarbij prima acteerwerk, precies zoals je een ensemble graag hoort en ziet. Mike Reus vult dit geheel goed aan als gevangenisdirecteur, dat de man kan acteren laat hij ook deze keer weer duidelijk zien. Je zou bijna sympathie krijgen voor het personage, al doet hij dingen die zeker niet volgens de Mensenrechten toegestaan zijn.

Voor de pauze begint mijn aandacht wel wat te verslappen tijdens de morfinetango en de laatste filmscene aan het einde van de eerste akte, naar mijn idee had dit dezelfde toegevoegde waarde gehad als het minder uitgebreid was geweest. Dat is jammer, al zit dat in het script en ligt het absoluut niet aan de cast die de scenes wel goed uitvoert. De tweede akte is er geen sprake meer van aandachtsverlies en worden we in een vloeiende lijn meegenomen naar de finale. Al had ik het persoonlijk meer overtuigend gevonden als er niet zo abrupt omgegaan was met de verandering van de band tussen Molina en Valentin, de overgang van walging naar zeer nauw contact is wat rigoureus en gaat wij mij betreft iets te ver. Een hele goede, hechte vriendschap had de boodschap ook overgebracht en hoe ver de relatie nu gaat en hoe abrupt dit gebeurt komt op mij wat onwaarschijnlijk over. Maar ook hier geldt weer dat de cast het wel indrukwekkend speelt en het publiek weet te boeien.
Complimenten ook aan regisseur Koen van Dijk en choreografe Chiara Re. Alles klopt tot in detail, de plek waar de acteurs staan en elke beweging, elk woord, elke stilte voegt iets toe. Dit in combinatie met een goed lichtplan, goedwerkende techniek en een uitstekend spelende band maakt deze voorstelling tot een mooi, kloppend, indrukwekkend geheel.

Kortom, absoluut de moeite waard om snel te zien of u nog kaarten kunt bemachtigen voor één van de komende voorstellingen. Gaat u naar Het Zonnehuis en laat u vangen in het muzikale web van deze mooie voorstelling!

hart heelhart heelhart heelhart heelhart half

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.