Recensie: Martijn van Vuuren
Foto: Daan van den Broek
Het Nederlandse publiek heeft er even op moeten wachten. Het populaire televisieprogramma Koefnoen is eindelijk terug. Dit keer niet op televisie maar live in het theater.
Na ruim vijf jaar te zijn weggeweest is Koefnoen nog steeds een begrip. Absurde maar herkenbare typetjes, imitaties van bekende personen of televisieprogramma’s, waren ruim 12 jaar te zien op televisie. De grote vraag is nu… werkt dit ook live in het theater?
Natuurlijk zijn de drijvende krachten achter Koefnoen, Owen Schumacher en Paul Groot weer van de partij, maar ook Jeremy Baker. Hij is medeschrijver en -speler sinds het eerste seizoen. Speciaal voor deze live versie hebben ze de cast uitgebreid met Kiki van Deursen en Sanne Franssen. Een zeer waardevolle aanvulling, maar het uitbreiden van de cast is zeker ook een noodzaak gezien de vele verkledingen.
Waar je op televisie tijd hebt om uren in de kap en grime te zitten, moet het in het theater allemaal zeer snel. En dat gebeurt ook. Al kijkend naar de voorstelling vraag je je af wat er achter de schermen allemaal gebeurt. Daar moet met een ijzeren discipline en structuur gewerkt worden om iedere scene de acteur weer te transformeren naar een nieuw personage. In een sneltreinvaart vinden de verkledingen plaats waarbij niet is afgedaan aan de kwaliteit ervan. Er worden prachtige kostuums en pruiken gebruikt. En ja… als er een keer een haarstukje los zit dan heeft dat ook wel weer zijn charmes.
In de voorstelling maken we kennis met veel oude bekenden uit de televisie serie. Zo komt (voor de kenners) Ipie, de happy single weer terug, maar ook een Okko en Eus, het ANWB-stel zien we weer terug. Overigens is het helemaal niet noodzakelijk om bekend te zijn met de personages. Zelfs al heb je de televisie uitzendingen nooit eerder gezien, dan heb je nog steeds een meer dan vermakelijke avond.
Ondanks dat er een heel dun rood draadje door de voorstelling liep, kan de voorstelling vooral getypeerd worden als een revue. Losse sketches, dansjes en liedjes zonder doorlopend verhaal. Tijdens de verschillende scenes zien we hoe de personages om gaan met verandering. In de afgelopen 5 jaar waarin er geen koefnoen te zien was hebben de personen zich verder ontwikkeld. De verandering in de wereld en in hun persoonlijke levens vormen een soort van rode draad door de voorstelling. Naast de oude en bekende typetjes zijn er ook weer nieuwe personages toegevoegd.
Het is goed te merken dat de drie heren in de voorstelling erg goed op elkaar zijn ingespeeld. De timing is perfect en de types passen hen als gegoten. Maar ook de nieuwe aanwinsten in de Koefnoen cast doen zeker niet onder voor de heren. Ook zij zetten zeer geloofwaardig en soms ook absurdistisch hun personages neer.
Daarnaast zitten er ook een aantal liedjes en dansen in de voorstelling. Ondanks dat een Owen Schumacher en Jeremy Baker niet de beste zangers zijn, zorgen de nummers toch voor de nodige afwisseling. En daarnaast hebben ze zeker ook een aantal danslessen gehad van choreografe Chiara Re. De choreografieën werden overtuigend uitgevoerd.
Een puntje van aandacht is de verstaanbaarheid van de voorstelling. Zeker de liedteksten waren vaak nauwelijks te verstaan, maar ook bij een aantal typetjes moet je erg geconcentreerd luisteren om het goed te kunnen volgen. En die verstaanbaarheid is toch wel erg belangrijk bij deze vorm van theater.
Het is zeker dat alle Koefnoen liefhebbers volledig aan hun trekken komen in deze flitsende voorstelling. Het zal een feest der herkenning zijn. Maar ook iedereen die niet bekend is met het programma, maar wel houden van een avondje lachen om maffe (soms een tikkeltje flauwe) maar zeker ook herkenbare situaties en types, zullen er zich kostelijk kunnen vermaken.
