Recensie: Martijn van Vuuren
Op zaterdag 3 maart ging in het Stadstheater van thuisbasis Arnhem de voorstelling KLOEK in première van muziektheater BOT. BOT is een gezelschap dat bestaat uit Job Gorkum, Tomas Postema, Doan Hendriks en Geert Jonkers. Ze bestaan sinds 2009 en hebben al diverse voorstellingen op hun naam staan. Meestal speelden de mannen van BOT op Nederlandse en Europese festivals, maar met de voorstelling KLOEK spelen ze in de Nederlandse theaterzalen.
De voorstelling KLOEK staat de band met de moederfiguur centraal. Iedere fase in je leven verandert de relatie tot je moeder. Ook zal voor iedereen de band met zijn of haar moeder verschillend zijn. In de voorstelling zien we een verscheidenheid aan emoties en situaties voorbij komen.
Bij binnenkomst in de zaal waan je je in de bizarre wereld die BOT weet te scheppen. Vol verwachting en verbazing kun je gefascineerd kijken naar de stellages die opgebouwd staan op het podium. Stuk voor stuk herkenbare voorwerpen, maar allemaal verbouwd tot totaal nieuwe gebruiksvoorwerpen. Het is alsof je in de nationale opslagloods staat van Marktplaats waar een creatieveling als zijn creativiteit op los heeft gelaten.
Bij aanvang van de show zien we een föhn hangend aan een touw aanspringen en heen en weer bungelen. De verbazing en verwarring is begonnen. Zeker als na een paar minuten ook een rol aan het plafond begint te draaien waar totaal random balletjes uit komen vallen, die neerkomen op een xylofoon. Vervolgens zien we uit vier hoeken, vier mannen in bijzondere kleding het podium op kruipen.
De voorstelling begint bij de geboorte, daar waar het moederschap begint. Gedurende de voorstelling zien we ook haat en het verzet tegen de moeder, maar zeker ook de liefde en de warmte, om te eindigen op haar oude dag waarop je terugblikt op het leven en de warme gevoelens die je hebt bij je moeder.
Door voorstelling van een uur is een aaneenschakeling van sferen, effecten, emoties, en klanken. Klanken die overgaan in liedjes of in gesproken woord op muziek.
Telkens blijf je van de ene verbazing in de andere vallen. Op het moment dat je door krijgt waar je naar kijkt, veranderen de attributen weer en krijgen ze een compleet nieuwe functie.
Zo wordt er gespeeld op een strijkbout die omgebouwd is tot basgitaar maar bespeeld wordt met een strijkbout. We zien een installatie met diverse keukenattributen gemonteerd op een ruitenwisser, een ouderwetse staartklok die dient als een levensgrote metronoom en ga zo maar even door. Wel wordt telkens de huiselijkheid weergegeven maar dan in een huishouden van Jan Steen.
Wat jammer is, is dat de teksten lang niet allemaal goed te verstaan zijn. Door gebruik te maken van megafoons, krakerige ouderwetse microfoongeluiden of geen versterking zijn de liedteksten vaak moeilijk te verstaan. Dit maakt ook dat de bedoeling van de voorstelling soms moeilijk te volgen in. Zonder het lezen van de aankondiging op de flyer vooraf, was het mij niet duidelijk geworden dat de relatie tot moeders centraal stond in deze voorstelling.
Sommige delen in de (eigenlijk maar hele korte) voorstelling duurden lang. Opvallend was dat tijdens een lied gezongen vanuit een wasmachine, ik zeker 4 mensen op een horloge heb zien kijken in het publiek.
Ondanks de unieke vondsten, de geweldige installaties, de creativiteit en een aantal mooie nummers wist de voorstelling me niet te raken. Geregeld heb ik me afgevraagd waar ik precies naar zat te kijken, maar ondanks dat bleef het ook fascinerend.
FOTO:©Rene den Engelsman
