KIDS; Waar ligt voor jou de grens?

KIDS; Waar ligt voor jou de grens?

Recensie: Mieke van der Raay

Afgelopen dinsdag avond zag ik de unieke voorstelling KIDS, op een unieke locatie; een omgebouwde vrachtwagentrailer, die geparkeerd stond naast het Krakeling Theater in Amsterdam. KIDS is gemaakt door Theater Sonnevanck en Toneelgroep Oostpool en wordt gespeeld en een theater omgebouwde vrachtwagentrailer. De vrachtwagen rijdt naar middelbare scholen en parkeert op het schoolplein. Er passen maximaal 60 bezoekers in de trailer en de voorstelling duurt ongeveer een uur. Ieder schooljaar wordt de vrachtwagen twee keer verbouwd, zodat er verschillende voorstellingen gespeeld kunnen worden. Sonnevanck en Oostpool maken de voorstellingen in een vrachtwagentrailer zodat ze zoveel mogelijk jongeren op hun eigen school kunnen bereiken. Op deze manier kunnen ook de jongeren die nooit naar het theater te gaan, deze ervaring toch mee beleven.

De voorstelling gaat over Raf, Blondie, Vanessa en Tank die elke dag op hetzelfde bankje hangen in het park. Waarom zou je nou naar school gaan, daar leer je toch geen fuck? Het enige dat voor ze telt is dat bankje en elkaar, meer heb je niet nodig, of toch? Wat wil je later hebben en wat wil je daar voor wel of niet doen. Je moet gewoon doen waar je zin in hebt. Tank en Raf nemen de zin JUST DO IT erg letterlijk, waar de meiden meer doen alsof en zeker meer de denkers zijn van de vier vrienden. Na in het begin wat onschuldige praat over seks en drugs, verandert allemaal heel snel als Tank en Raf een Döner overvallen en hier een enorme kick van krijgen. Maar wat doe je als één van de vier een grote fout maakt en hierdoor alle controle over zijn leven kwijt raakt?

De voorstelling is voor jongeren van 12 jaar en ouder en dat moet wel erg duidelijk vermeld worden. Alhoewel de jongeren in de zaal er iets minder moeite mee hadden met het soms wel erg grove taal gebruik, dan de begeleiders, die geregeld verschrikt om zich heen keken.

De vier spelers weten het publiek mee te nemen in hun spel, ze spelen dan ook letterlijk op nog geen enkele centimeters van het het publiek af, waardoor je alles nog intenser ervaart. Ze kijken ook dan ook heel vaak het publiek aan, waardoor ze op de reactie van de jongeren kunnen letten, wat weer meer power geeft aan hun optreden. Hun blikken zijn soms heel intens, dat je gelooft dat je mee in hun spel zit. Hun tomeloze energie, geeft je als publiek zelfs een kick. Je hebt niet het idee dat je in een trailer zit – oké, het zijn maar drie lange bankjes, waardoor er niet veel mensen in kunnen, maar dat is juist het effect wat deze voorstelling nodig heeft. Het decor, ja echt dat is er, is uiteraard het bankje, maar op de achterwand zitten een verscheidenheid aan voorwerpen, die ook echt gebruikt kunnen worden, van een fiets tot flesjes, messen, condooms, aanstekers en veel meer.

De voorstelling is dan op sommige momenten best wel iets te grof qua taal gebruik, maar het is toch een voorstelling die jongeren aan het denken zal zetten, over hun toekomst en wat goed en fout is.

Tekst : Roeland Hofman

Regie : Charli Chung

Spel : Abe Dijkman, Kim Karssen, Thomas van Luin en Romy Vreden

Vormgeving : Studio Koen Steger

Kostuums : Charli Chung

Sounddesign : Jelle Hoekstra

Dramaturgie : Flora Verbrugge

Techniek : Koen Kuipers

Met dank aan : Madelon Kooijman

Meer informatie:https://www.sonnevanck.nl/

FOTO: Krista van der Niet

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.