Recensie: Mieke van der Raay
In het Nieuwe Luxor theater was afgelopen woensdag 20 november de première van Laat me van Isabelle Beernaert.
Isabelle Beernaert weet met haar choreografieën de harten van het publiek te raken. Maar hoe komt het dat iets je raakt of juist niet? Waarom staan je haren rechtop bij het horen van een bepaald muziekstuk? En waarom smaakt het ene gerecht zoveel beter dan het andere? Isabelle gelooft dat dit voortkomt uit de bezieling waarmee iets wordt gecreëerd. De passie, de liefde, de intentie die erachter zit, de roep van je hart. Dit thema staat centraal in de voorstelling Laat me.
Dans
is de taal van de ziel. Het maakt geen geluid, het is stil, maar
tegelijkertijd zegt het zoveel. Je zit in het theater, het wordt
langzaam donker… De muziek begint, de lichten gaan aan en een
danser beweegt in de ruimte als een penseel op een schilderij, als
een pen op een wit blad papier. De danser neemt je mee in het
verhaal. Wat moet je hiervoor doen? Stilzitten, kijken en luisteren.
Niets anders. En dan zie je het, voel je het, ervaar je het. De
trillingen, de energie, het onbeschrijfelijke… de fluisteringen van
de ziel.
Je verstand weet de weg niet, je hart is er al
geweest en je ziel is er nooit weggegaan…
Iedereen legt een
eigen pad af. Maar wat is jouw unieke pad om te bewandelen? In de
huidige prestatiemaatschappij ervaar je al snel de druk om te
presteren, angst voor mislukking en om anderen teleur te stellen of
de druk van sociale media. Je krijgt honderden indrukken per dag te
verwerken, er is zoveel te zien, zoveel om na te streven. Maar is dat
wie jij bent? En is wat jij van anderen ziet, wel wie zij echt zijn?
Hoe zorg je dat je je eigen stem blijft volgen en tot uiting brengt
en leeft vanuit authenticiteit?
Voor ‘Laat me’ blijft
choreografe Isabelle Beernaert op eigen bodem en laat zij zich
inspireren door de grootmeesters in Nederlandstalige chansons. Waar
haar laatste
producties veelal gekenmerkt werden door internationale invloeden,
brengt Isabelle haar choreografieën dit keer dichterbij huis dan
ooit. Laat u meeslepen en verrassen door dans op prachtige
Nederlandstalige klassiekers.
Bij binnenkomst in de zaal zie je de dansers al liggen op het grote, verder lege podium. Langzaam rollen ze weg om plaats te maken.Zodra het zaallicht uit gaat zie je Isabelle op een groot scherm dansen en dan stapt ze uit het scherm in een mooie gouden jurk. Heel intens, met pure emotie, danst ze op de sensuele muziek. Je kunt niet anders dan gebiologeerd naar deze fantastische dame kijken. Hierna komen de dansers op, het is een snelle afwisseling in tempo en bewegingen. Dan sensueel, dan weer intens, maar vooral vechtend met elkaar, maar ook met zichzelf. Ieder beweging maakt duidelijk waar de danser voor staat. Dat er gekozen is voor Nederlandstalige muziek, is alleen maar een verrijking voor de dans. Daardoor komt alles nog intenser binnen bij je, je voelt wat zij voelen. Je kunt bijna niets anders doen dan ademloos kijken naar de dansers. Ieder heeft zijn of haar eigen inbreng in de dans. Manon Beernaert-Riffletivo en Sofie Konings, qua uiterlijk twee totaal verschillende danseressen, passen perfect bij elkaar: ze zwepen elkaar op in een gezamenlijke dans, die begint in een gevecht en eindigt met liefde. Duidelijk was dat ze wisten hoe je dit intense gevoel moeten overbrengen. Bij de laatste twee nummers komt Isabelle er ook weer bij in haar mooie gouden jurk. Na afloop is de ontlading zichtbaar bij de dansers. Ze stralen en hebben plezier met elkaar.
