Recensie: Jessica Uijttewaal
Dat sprookjes niet alleen voor kinderen zijn laat Into The Woods weer eens heel goed zien, sterker nog, het verloop van dit verhaal is wellicht niet geheel geschikt voor jongere kijkers. In de musical lopen verschillende verhaallijnen en hun bijbehorend sprookjesfiguren door elkaar. Zo zien we Roodkapje en de Wolf, Rapunzel en de Heks, Assepoester en haar prins en Sjaak (die van de bonenstaak), die uiteindelijk allemaal een rol spelen in het verhaal over een Bakker en zijn vrouw die heel graag een kind willen. Wanneer zij van de Heks horen dat ze de vloek die op hen rust kunnen verbreken door vier voorwerpen te verzamelen, gaan zij snel op zoek in het bos om een melkwitte koe, vlasblond haar, een rood kapje en een glazen muiltje te vinden. Tijdens hun zoektocht komen ze de sprookjesfiguren tegen die ieder op een eigen tocht zijn om hun wensen en dromen te vervullen. Het klinkt allemaal simpel en logisch, maar hoe verder het verhaal gaat, hoe ingewikkelder het wordt. Zo makkelijk gaat dat lang en gelukkig leven dus niet.
Het is Esther Maas, die zelf de rol van de Heks op zich neemt, van PIT Producties gelukt om een topcast en crew bij elkaar te krijgen om Into The Woods tot uitvoering te brengen. Er is duidelijk te merken dat de cast samen met regisseur Gijs de Lange eens even goed in het Sondheim-materiaal zijn gedoken, vol overtuiging brengen zij de sprookjesfiguren tot leven. Wellicht niet helemaal zoals u ze gewend bent uit de sprookjesboeken van Grimm; we Roodkapje met een mes rondzwaaien, lukt het de Prins niet om zijn Assepoester trouw te blijven, loopt Sjaak ineens op hippe sneakers rond en is Rapunzel in een soort postnatale depressie beland. Zou dat nog goed komen? De vraag waar het de deze avond vooral om draait is, hoe ver ga je om je eigen wensen te vervullen en hoe zit het dan met de gevolgen voor anderen? Een tijdloos thema.
Wart Kamps speelt een lekker warrige bakker, die ervoor zorgt dat zijn vrouw, een rol van Lone van Roosendaal, menigmaal met haar ogen doet draaien. Samen vormen ze een sterk koppel dat zorgt voor de nodige mooie en humorvolle mooie momenten. Tijdens hun zoektocht in het bos komen ze Sjaak, Guido Spek, tegen die van zijn moeder zijn koe moet gaan verkopen. Guido laat in deze rol zien dat hij een prima timing heeft en kan de rol zowel acterend als qua zang prima aan.
Het rode kapje moet het bakkerspaar zien te krijgen van, de naam zegt het al, Roodkapje. Elise Schaap krijgt regelmatig de lachers op haar hand door de manier waarop Roodkapje zich over het toneel begeeft. De rol is haar op alle vlakken op het lijf geschreven, haar talent voor komische timing komt hier goed van pas en ze speelt een Roodkapje zoals je haar nog nooit eerder gezien hebt.
Paul Groot en René van Kooten mogen beiden in meerdere rollen ten tonele verschijnen. Als wolf in Karl Lagersfeld-kleren kwijlt Paul Groot bijna het bospad vol als hij Roodkapje probeert te verorberen, net als in het sprookje van Grimm loopt dit niet goed voor hem af. Gelukkig is daarmee Paul nog niet van het toneel, samen met René duiken ze in de rollen van de prinsen. Dat beide mannen acteurs van topkwaliteit zijn is al duidelijk en gecombineerd versterken ze dat. Het publiek geniet zichtbaar van hun duetten. Brigitte Heitzer wil als Assepoester vooral naar het bal, die prins hoeft niet eens perse. Ook zij valt in de categorie, waarvan je niet anders verwacht dan dat ze dit goed kan en dat laat ze dan ook zien en horen, absoluut een top actrice en zangeres.
Doordat alle sprookjes door elkaar lopen is het fijn dat Laus Steenbeeke als verteller de verhaallijnen met elkaar verbindt. Zijn heldere, duidelijke stem is fijn om naar te luisteren, zo heeft hij een belangrijke rol in het geheel. Waar bij Laus elk woord verstaanbaar is, is dat helaas niet altijd het geval, sommige stukjes waren niet altijd goed te volgen, omdat de tekst niet goed te verstaan is. Dit zou kunnen komen door de plaatsen, wellicht dat dit verder naar voren in de zaal minder het geval was, maar op rij 26 mistte we soms wel wat zinnen door onduidelijkheid.
Nu we het toch over de tekst hebben, hier gaan alle complimenten uit naar Jeremy Baker die zorgde voor de vertaling. In deze voorstelling is het toch wel heel belangrijk hoe het verteld wordt en dat er ook de nodige humor in zit, hier is hij goed in geslaagd. Neem hierbij de uitstekende regie van Gijs de Lange en een mooie voorstelling is daar. Al mogen we een heel belangrijk onderdeel natuurlijk niet vergeten: het orkest. In deze versie heeft Esther Maas ervoor gekozen om de voorstelling te spelen in de originele bezetting, dus met 15-koppig orkest. Dit orkest, onder leiding van Jeroen Sleyfer, neemt een prominente plaats in, zij zitten namelijk op het toneel. Niet meer dan terecht dat zij zo in de spotlights staan, en ook ditmaal laat Jeroen Sleyfer weer zien dat hij garant staat voor de juiste muzikale uitvoering. Dat het orkest deel uit maakt van de voorstelling is een mooie toevoeging. Het eenvoudige decor, waar het bos vorm gegeven is door touwen, maakt dat dit prima past. De acteurs lopen tussen het orkest door over bospaadjes, waardoor het orkest een deel uitmaakt van het decor. Mooi hoeft niet altijd ingewikkeld te zijn, geweldige vormgeving en wat een mooie kans om zo het theaterpubliek echt te laten zien dat er niks gaat boven live muziek bij een voorstelling.
Deze voorstelling van Into The Woods zal ongetwijfeld de goedkeuring van Sondheim wegdragen. Er is over alles nagedacht, zonder dat het gemaakt is. De acteursgroep is goed op elkaar ingespeeld en de interactie is fijn om naar te kijken, met hierbij de chemie met het orkest is Into The Woods een must-see voor theaterliefhebbers. Voor wie niet bekend is met Sondheim kan het zijn dat het soms wat lang lijkt te duren. Hoewel het vlot gespeeld wordt, maakt het script het soms wat traag. Dit ligt absoluut niet bij de uitvoerenden of de vertaling, maar aan de manier van schrijven van Sondheim. Al voelen zijn teksten soms als lang, gelukkig is daar ook de mooie muziek van Sondheim. Zijn gebruik van melodiën die steeds terugkeren en de komende week niet meer uit je hoofd zullen verdwijnen, maken dit dan wel weer goed.
PIT Producties is erin geslaagd een vernieuwende, geslaagde versie neer te zetten van Into The Woods, met een topcast en een live orkest zorgen zij voor een mooie theateravond!