Recensie: Mieke van der Raay
Afgelopen vrijdagavond was ik bij de wereldpremière van de voorstelling Interval, waar Choreograaf Amos Ben-Tal van OFFprojects en interdisciplinair kunstenaar Gosse de Kort de handen in elkaar slaan. In deze cross-over voorstelling ontmoeten dans en architectuur elkaar. De wonderlijke bewegingstaal van choreograaf Amos Ben-Tal en de fenomenale dansers van OFFprojects gaan in interactie met een fascinerende kinetische installatie van Gosse de Kort.
Over Interval
In het hypnotiserende schouwspel Interval moeten de dansers hun relaties en intuïties in een steeds verschuivend architectonisch landschap zien te navigeren. Heeft de ruimte invloed op de dansers? Beïnvloeden de dansers de ruimte? Wanneer is het symbiose en wanneer confrontatie? Hoe vinden ze het evenwicht tussen persoonlijke bewegingsvrijheid en empathie voor de ander in een gedeelde ruimte?
Voorafgaand aan de voorstelling was er een korte lezing van Katía Truijen, onderzoeker bij Het Nieuwe Instituut. Zij probeert het publiek inzicht te geven in de interacties tussen choreografie en architectuur, zowel in Interval als door de geschiedenis heen. Mede door deze korte lezing kon ik de voorstelling beter begrijpen.
Ben-Tal maakt geen middle-of-the-road-dans, maar gaat heel doordacht en conceptueel te werk, met veel vakmanschap. Daarbij gaat hij met zijn gezelschap OFFprojects graag de grenzen van disciplines over. De bewegingen van de vier dansers die uiteindelijk op het podium staan zijn niet ingewikkeld, maar zorgvuldig uitgevoerde puzzelstukjes in een compositie voor uiteindelijk vier lijven. De bewegingen zijn aanvankelijk proberend en ontdekkend, later wat uitbundiger (draaien, gespreide armen, af en toe een rondje rennen), maar ze zijn niet gericht op virtuositeit. Wel krijgen ze een eigenwijze, speelse kwaliteit mee: zacht en elegant, soms ook een beetje pedant. De dansers hebben af en toe enkele rustpunten, één daarvan was voor mijn gevoel net iets te lang. Voeg daarbij de ambachtelijke manier waarop de choreograaf zijn dansers in de ruimte zet en je krijgt een smaakvolle, veelzijdige voorstelling van een denkende danser. Het was ook best wel spannend om te zien hoe de dansers bewegende staven moeten ontwijken. Met een complexe choreografie, weten ze dit, op een enkele keer na, feilloos te doen. Ze zijn zich terdege bewust van de ruimte en wat ze op die beperkte ruimte kunnen doen. Op een dansveld van 6 bij 6 en daarop 12 draaiende palen, zijn de dansers één met de muziek en met elkaar. Het is een spel tussen de danser versus techniek. Je kan de dans eigenlijk wel vergelijken met wat we de afgelopen anderhalf jaar hebben moeten doen, in verband met de anderhalve meter regel. Het was soms echt wel een spel om afstand te kunnen houden.
FOTO: ©Milena Twiehaus
