Recensie: Mieke van der Raay
Na Broadway en West End is het alom geprezen boek Ik heet Lucy Barton van Elizabeth Strout nu te zien in de Nederlandse theaters met Johanna ter Steege (o.a. De Beentjes van Sint Hildegard, Hanna van Hendrik) in de rol van Lucy Barton. En in regie van Antoine Uitdehaag (o.a. Sophie, Geen Paniek, Palm Springs)
Afgelopen zaterdag was de première in theater Singer in Laren, Wat is het toch fijn dat het weer kan, dat het weer mag en dat het weer gebeurt. Na een dramatische periode voor de gehele culturele sector is het weer mogelijk om naar het theater te gaan.
Net als bij geliefden kan de liefde tussen een ouder en kind pijnlijk zijn. Onbeschrijfelijk pijnlijk, alhoewel dat dan wel weer de mooiste verhalen kan opleveren. De pijnlijke liefde tussen de hoofdpersoon Lucy Barton en haar ouders is de leidraad van de voorstelling. Lucy is altijd een buitenbeentje geweest. Ze was anders dan haar ouders en haar oudere broer en zus en anders dan alle andere mensen in het boerendorp Amgash in Illinois. Haar familie was een van de armste uit het dorp en haar jeugd was niet echt een gelukkige. Ze bracht haar dagen vaak in eenzaamheid en koude door, die ze ontvluchtte door na de lessen langer op school te blijven, waar de kachel brandde en het warm was. Ze deed er haar huiswerk, las er boeken en haalde door al dat werken louter tienen. Het bracht haar een studiebeurs en een nieuw leven in Chicago en uiteindelijk New York. Eenmaal in New York bouwt ze een heel nieuw leven op, ze trouwt en krijgt twee dochters. Maar op een dag moet ze opgenomen worden in het ziekenhuis, vanwege een blindedarmonsteking, of is ze toch erger ziek dan gedacht? Na jaren geen contact te hebben gehad met haar moeder, zit haar moeder ineens op het voeteneinde van haar ziekenhuisbed. Er komen herinneringen boven bij Lucy, of had ze zich toch alles verbeeld? Vragen worden door haar moeder niet beantwoord. Wat zeggen onze verhalen? Hoe betrouwbaar zijn onze herinneringen, hoe verschillend zijn ze? Wat weten we van elkaar, wat vermoeden we, wat stoppen we weg? Een moeder en een dochter. Hoe worden we wat we zijn? En hoe pijnlijk is dat soms? In een ziekenhuiskamer waar de tijd stil lijkt te staan, beweegt het hele leven.
Alleen een ziekenhuisbed en een stoel, meer heeft deze voorstelling niet nodig. Want Johanna ter Steege weet je op fascinerende wijze mee te nemen in het leven van Lucy. Haar toon van vertellen is gewoon adembenemend. Je voelt wat zij voelt, je kan je blik gewoon niet van haar afhouden. De tekst is subtiel, geestig en emotioneel, glashelder en mysterieus, de droefheid is intens voelbaar en tegelijkertijd van een grote lichtheid. Zo vertelt Johanna het verhaal van Lucy Barton en dat van haar moeder. Johanna wisselt met groot gemak van de rol van Lucy naar de rol van haar moeder, met alleen een ander accent. Anderhalf uur zit je naar een fantastische voorstelling te kijken, een voorstelling die je raakt.
Het theater had alles tot in de puntjes geregeld, qua coronamaatregelen: echt mijn complimenten. Het enige minpuntje was, dat het zo ontzettend koud was in de zaal.
FOTO: ©Bram Willems
