Ik ben er even niet; durf jezelf te zijn

Ik ben er even niet; durf jezelf te zijn

Recensie en foto’s: Mieke van der Raay

Afgelopen donderdagavond 7 april was eindelijk de première van familievoorstelling Ik ben er even niet in het Maaspodium Rotterdam.


De titel bleek uiteindelijk toepasselijk te zijn, daar de voorstelling al in december 2021 in première zou gaan, maar door de Corona-lockdown uitgesteld moest worden.

De voorstelling is een bonte mix van fysiek theater, dans en muziek. Het is een ode aan de dromers en outsiders onder ons. Moniek Merkx zet je ook weer aan het denken met deze voorstelling. Ze weet altijd onderwerpen aan te kaarten waar iedereen weleens mee te maken heeft, maar niet altijd over durft te praten. Soms wil ik er gewoon even niet zijn. Dan heb je een camouflagepak nodig, een onzichtbaarheidsmantel, of een gat in de grond waar je doorheen kan zakken. Naar een nieuwe wereld met vuur en speciale krachten, waar je een held bent zonder iets te hoeven doen. Je wil geen stralend profiel zijn of een onderdeel van een complex sociaal netwerk. Je wil gewoon spelen in een wereld van geheimen, waarin ik een avatar ben, een perfect figuur die het allemaal begrijpt. Die de wereld (of desnoods een geketende prinses) redt in een handomdraai. Laat me met rust, laat me wachten en slapen totdat ik zover ben om jullie allemaal te overbluffen.

Ik ben er even niet gaat over de druk die jonge mensen kunnen voelen om te moeten voldoen, om steeds mooier, sterker en beter te zijn dan ze zich voelen. Je wil gewoon jezelf zijn en niet deel uit te moeten maken van het geheel. Via social media krijg je de indruk dat erbij moet horen, stoer moet zijn, merkkleding moet dragen, naar de juiste muziek moet luisteren. Dat je bij vrienden gewoon jezelf zou moeten en kunnen zijn. Maar dit is niet zo makkelijk voor iedereen, maakt niet uit of je jong of oud bent.

De voorstelling speelt zich van achteren naar voren af. De acteurs beginnen als oude mensen en worden steeds jonger gedurende de voorstelling. Het decor is een draaischijf, met verschillende kamers, een soort tijdmachine van het heden naar het verleden. Er word je letterlijk een spiegel voorgehouden, dat je voor je gevoelens uit moet durven komen. Op LED-schermen zien we zes jonge kinderen, versies van de acteurs, die je vragen stellen en vertellen hoe ze zich voelen. Je hangt aan hun lippen en je maakt snel de vergelijking met wat op dat moment de acteurs uitbeelden. De indringende muziek, van onder andere David Bowie met Heroes, maakt de voorstelling nog iets intenser. Het gevoel komt nog iets indringender binnen.

Elke voorstelling van Moniek heeft een dubbele laag, iedereen kan de voorstelling anders zien en uitleggen. Het is nooit met een wijzende vinger, maar drukt je wel vaak met je neus op de feiten. Er zitten altijd komische momenten in zodat het geen zware kost is. Dat dit ook weer voor iedereen anders is, was te merken doordat verschillende mensen om andere dingen lachten, ook persoonlijk door mij. Theatervoorstellingen kunnen je kracht geven en ervoor zorgen dat je nadenkt over wat wel en niet kan.

Duur: 75 minuten

Concept, regie: Moniek Merkx

Spel: Sue-Ann Bel, Ayrton Fraenk, Hali Neto, Freek Nieuwdorp, Jurriën Remkes, Lotte Rischen, Jasper Koopmans
Kinderen: Maantje Piet, Miles, Yara, Wolf, Sohailly, Junez
Composities: Joop van Brakel
Decor: Sanne Danz
Kostuums: Nicky Nina de Jong

Share

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.