Recensie en foto’s: Mieke van der Raay
Afgelopen woensdagavond 23 februari was de première van Igone de Jongh – I, in theater De Vest in Alkmaar.
Eerder was de première uitgesteld in verband met de coronabesmetting van een van de castleden, dit bleek nu om de operazanger Walther Deubel te gaan. Igone prees hem tijdens de voorstelling om zijn doorzettingsvermogen.
Igone is een gelauwerd en bejubeld prima ballerina en was tot voor kort nog eerste soliste van Het Nationale Ballet en muze van de wereldvermaarde choreograaf Hans van Manen. Igone is inmiddels 42 jaar, maar denkt nog niet aan stoppen, ook al heeft ze naar eigen zeggen constant pijn: ze heeft een zwakke knie, heup en rug. Maar dit is wat ze goed kan en nog steeds leuk vindt om te doen. Dansen is wat ze wil, het publiek vermaken met haar gracieuze bewegingen. Ze wil nog steeds nieuwe dingen blijven proberen.
In haar nieuwe theatervoorstelling I, danst Igone de Jongh niet alleen haar favoriete balletten, maar gaat ze ook in gesprek met het publiek. Ze is niet langer meer dat poppetje op het toneel dat danst en weggaat. Halverwege de voorstelling gaat Igone op de rand van het toneel zitten. Voorzichtig drapeert ze haar jurk om zich heen, laat haar lange benen over het podium bungelen en kijkt naar de mensen in de zaal. Zo dichtbij het publiek zitten vindt ze misschien wel het leukste moment uit de voorstelling. Ze vertelt over zichzelf, maar nodigt mensen ook uit om vragen te stellen. Die vragen kunnen divers zijn. Van hoe de voorstelling tot stand is gekomen tot wat ze gedaan heeft tijdens de lange lockdown.
Ze danst in haar nieuwe voorstelling de meest spannende choreografieën uit haar omvangrijke repertoire. Soms alleen op het toneel, soms samen met Aleksey Tutunnique en Stanislav Olshanskyi, soms live begeleid door muziek. Het orkest zit in een prieel, de samenstelling van het orkest verandert per voorstelling. De voorstelling is gebaseerd op haar droom om in Italië te wonen, dat is wat ze wil gaan doen als ze stopt met dansen. Ze is lang geleden verliefd geworden op Italië. Het land, de mensen, de natuur, het eten, de cultuur; alles is fijn aan dat land. Ze ziet zichzelf daar ook wel wonen over een paar jaar. En dan de hele dag pasta eten, dat wat ze als ballerina maar niet kon.
In de voorstelling danst ze de hoogtepunten uit haar carrière, onder andere het Zwanenmeer en Giselle, én moderne choreografieën, speciaal voor deze voorstelling gemaakt door twee jonge Italiaanse choreografen. In een voice-over horen we haar vermakelijk vertellen dat ze het fijn vindt dat ze nu zelf kan kiezen wat aan het publiek wil laten zien. Waar staat ze voor, wat heb ik te zeggen als kunstenaar. Haar liefde voor de grote klassiekers zal altijd bestaan, het is een groot deel van de danseres die ze is geworden. De teksten zijn geschreven door haar man Thijs Römer.
Ruut Weissman, regisseur van de voorstelling, werkt voor het eerst met Igone samen. Ruut heeft nog nooit een dansvoorstelling geregisseerd, maar heeft mede door de samenwerking met diverse choreografen, een stukje vakmanschap afgeleverd. Je wordt gegrepen door het gevoel dat in de voorstelling zit. Er zitten diverse emoties in, van een lach tot een traan. Weissman heeft haar duidelijk goed leren kennen en weet wat ze kan en voelt. En hij weet wat haar dromen zijn. Dromen, daarover gaat de tekst van Römer. Ook een gedicht dat dansers Tutunnique en Olshanskyi voorlezen, in hun moedertaal het Oekraïens, gaat over dromen. ‘Het is moeilijk voor ons nu hier te zijn, terwijl ons land zich bevindt in een complexe politieke situatie’, zegt Tutunnique.
Choreograaf Pim Veulings schreef de beeldschone dans ‘Loren Solo’, op muziek van Sebastiaan Veulings. Met krachtige en energieke dansbewegingen brengt De Jongh poëzie op de bühne. Er zit ook humor in de voorstelling. De dansers Tutunnique en Olshanskyi brengen met ‘Macho’, ook van Veulings, een stoere verbeelding van twee mannen die elkaars gedrag weerspiegelen.
Igone denkt nog lang niet aan stoppen en dat is maar goed ook, je blijft je verbazen over de schoonheid en sierlijkheid van deze vrouw. Ze blijft je verbazen en weet je nog steeds te raken met haar dans.
Credits Igone de Jongh – I
Prima Ballerina: Igone de Jongh
Regie: Ruut Weissman
Tekst: Thijs Römer
Choreograaf: Pim Veulings, Simone Repele & Sasha Riva (RivaRepele)
Decorontwerp: Jantje Geldof
Lichtontwerp: Jantje Geldof & Marc Heinz
Kostuumontwerper: Sabine Snijders
Muziek en arrangementen: Sebastiaan Koolhoven
Producent: Senf Theater i.s.m. The Fame Game Initatives
Dansers: Aleksey Tutunnique en Stanislav Olshanskyi
Operazanger: Walther Deubel
Piano: Maarten Helsloot en Marcus Olgers,
Fagot: Stefanie Liedtke, Anke Benning en Annet Karsten
Viool: Ro Krauss, Vera van der Bie en Loes Wiea Dooren
Impresariaat: Senf Theaterpartners
Dying Swan
Danser: Igone de Jongh
Choreograaf: Michel Fokine
Componist: Charles-Camille Saint-Saëns
Giselle: Pas de Deux
Dansers: Igone de Jongh & Stanislav Olshanskyi
Choreograaf: Jean Coralli, Jules Perrot
Componist: Adolphe Adam
Giselle: Solo
Danser: Stanislav Olshanskyi
Choreograaf: Jean Coralli, Jules Perrot
Componist: Adolphe Adam
Le Corsaire: Pas de Deux
Dansers: Igone de Jongh & Alexis Tutunnique
Choreograaf: Joseph Mazilier
Componist: Adolphe Adam
Le Corsaire: Solo
Danser: Alexis Tutunnique
Choreograaf: Joseph Mazilier
Componist: Adolphe Adam
Macho
Dansers: Alexis Tutunnique & Stanislav Olshanskyi
Choreograaf: Pim Veulings
Componist: Sebastiaan Koolhoven
Chopin Solo
Danser: Igone de Jongh
Choreograaf: Igone de Jongh
Componist: Frédéric Chopin
The Theory of Letting Go
Dansers: Igone de Jongh, Alexis Tutunnique & Stanislav Olshanskyi
Choreografen: Sasha Riva & Simone Repele
Componist:
Loren Solo
Danser: Igone de Jongh
Choreograaf: Pim Veulings
Componist: Sebastiaan Veulings
