Recensie: Mieke van der Raay
Sinds 2017 is ICK het huisgezelschap van Theater De Meervaart, dat verdient een feest!
Vanaf heden komen ze ieder jaar met ICKFEST: een weekend lang voorstellingen, workshops en showcases in het theater, met speciale uitwisselingen, zoals dit jaar met het Franse gezelschap Ballet National de Marseille.
Op zaterdag 23 en zondag 24 september, had het ICK maar liefst twee premières en in totaal vier voorstellingen in Theater De Meervaart in Amsterdam.
De eerste voorstelling was Rocco, waar dansers boxers worden en boxers dansers. De dans is geïnspireerd op de film ‘Rocco e i Soui fratelli’ van Luchino Visconti. Net als in de film, worden de fysieke en psychologische extremen blootgelegd.
Voor de dansers geen makkelijke taak om deze extremen tot hun recht te laten komen, maar ze slagen er in om je vanaf de eerste minuut mee te nemen op deze bijzondere reis. Je kunt niet anders, dan geboeid naar de vier dansers blijven kijken, ze trekken je als het ware mee in de dans.
Het tempo ligt erg hoog voor de dansers, dat was soms wel te merken aan de zware ademhaling, maar ze gingen onvermoeid door, met een fysieke kracht, waar je alleen maar respect voor kunt hebben. Het enige kleine minpuntje was, dat sommige tonen in de muziek erg hoog waren, waardoor je best wel last van je oren kan krijgen. De dansers in deze voorstelling waren Edward Lloyd, Pedro Mantua Garcia, Denis Bruno en Alejando Alvarez-Longines
In de voorstelling Two, zien we twee dansers die heel dicht bij elkaar dansen. Het is een virtuoos duet, waarbij de dansers de gezamenlijke ruimte en verhouding tot elkaar verkennen.
Het is een heel bijzonder schouwspel, om de dansers, zo dicht bij elkaar te zien dansen, heel intiem, op het sensuele af, maar toch weer niet te extreem intiem, alles heel precies gedoceerd.
De twee dansers, Helena Volkov en Edward Lloyd, voelen elkaar duidelijk goed aan en vormen één geheel samen, ze weten je mee te nemen in deze bijzondere, intieme dans.
Vervolgens zien we in Bolero Emio Greco samen met acht dansers van BNM, zij dansen op de bekende muziek van Ravel. Ze gaan de strijd aan met de dwingende klanken van de Bolero, hun lichamen worden tot het uiterste gedreven.
Voor degene die de Bolero niet kennen, de muziek begint heel rustig en gaat naarmate het stuk vordert steeds sneller en sneller, met aan het einde een ware climax.
Alle negen dansers, weten je te raken en je mee te nemen in hun zware strijd op deze, toch wel, bijzondere muziek. De choreografie, is op het perfecte af, alles klopte aan deze dans.
Een klein minpuntje was de belichting, deze was erg donker, deze negen dansers verdienen het om allemaal in de spotlights te staan. Deze dansers waren: Emio Greco, Vito Giotta, Angel Martinez-Hernandez, Nahimana Vandenbussche, Denis Bruno, Andres Garcia-Martinez, Perdo Mantua Garcia, Alejando Alvarez-Longines en Anton Zvir.
Glittergods/Stigma tenslotte, is een ode aan mensen die gediscrimineerd worden, vanwege wie of wat ze zijn. In maar liefst 72 landen is homoseksualiteit nog steeds bij de wet verboden, in sommige landen kunnen deze mensen daar nog steeds de doodstraf voor krijgen.
In Glittergods/Stigma zien we twee dansers die de strijd aan gaan, om de vrijheden die er al in vele landen zijn voor de LGBTQI gemeenschap, ook te krijgen in de landen waar het verboden is. De vrijheid om te zijn wie of wat je bent.
Om zelf te kunnen beslissen wie we willen zijn, is het aan een ieder om elkaar te accepteren, te haten of lief te hebben. Het gevoel van de twee dansers, voel je geleidelijk aan sterker worden, om te vechten, je wil zelfs mee vechten, om het recht te hebben om vrij te zijn.
De gezichtsuitdrukking van de danseres, Revé Terborg en Pascal Sangl, was subliem, vol met gevoel, maar ook de wanhoop zag je er in terug. De mannelijke danser, danste nog eerst heel mannelijk, maar geleidelijker werd dit vrouwelijker, totdat je voelde ‘Ja, dit ben ik’.
Foto: Alwin Poiana
