Geen Paniek; een klucht over een klucht

Geen Paniek; een klucht over een klucht

Recensie: Mieke van der Raay

DeLaMar theater komt deze zomer weer met een hilarische zomerkomedie;
Geen Paniek.
Het is alweer de zesde keer dat het DeLaMar theater met een zomerkomedie komt en
zoals elk jaar komen ze met weer iets totaal anders – een andere
stijl, een andere toon of uit een andere tijd.
Dit jaar komen ze met “het meest hilarische stuk aller tijden” (volgens
het programma boekje) Noises off, vertaald naar Geen Paniek.

Geen Paniek is een unieke parodie op een klucht, met een grote knipoog
naar het leven in en om de acteurs van een klucht.
In de eerste akte volgen we de groep acteurs, die voor de klucht “Niets
aan” aan het repeteren zijn. De volgende dag is al de première, maar
niets loopt zoals het zou moeten lopen.
Wanhopig probeert de regisseur Olivier Treffens, gespeeld door Dick van
der Toorn, de groep een eenheid te laten worden zodat het stuk garant
zal staan voor een leuke avond voor het publiek.
De ene rol nog moeilijker dan de andere, zeker geen makkelijke taak.
Vooral ook door de diverse relaties die er onderling zijn, waarvan
sommigen wel op de hoogte zijn, maar anderen juist weer alles weten.
In ‘Niets aan” moet mevrouw Collet, gespeeld door Tjitske Reidinga, op het
huis passen van haar werkgever, die vanwege de belastingdienst in Spanje
zit. Dat denkt ze tenminste, dat hij in Spanje zit.
Maar dan staat ineens de makelaar op de stoep met een mooie dame, deze
dame wil hij laten geloven dat het haar huis is.
Maar ook de eigenaar en zijn vrouw komen onverwachts thuis. Zij weten
uiteraard niet dat de makelaar in het huis is, maar er mag ook niemand
weten dat zij ook weer thuis zijn, vanwege een belastingschuld.
Het geheel wordt nog verwarrender als er ineens een inbreker in de kamer
staat, die ook nog de vader van de mooie dame blijkt te zijn.
Na de pauze zien we de acteurs als ze al een poos op tournee zijn en
volgen we spelers achter de schermen.
Het ene probleem nog lastiger op te lossen dan het andere.

Voor de pauze heb je echt wel even nodig om het stuk te kunnen
begrijpen, ook al wordt bij het inzien van het programmaboekje
al duidelijk dat het een klucht in een klucht is. Het is toch
even doordenken om wat je ziet.
Na de pauze is het een stuk vlotter dan het eerste deel, maar ook doordat
je alles beter begrijpt. Een stuk hilarischer en niet lachen is echt wel
onmogelijk.
Het is heel complex in elkaar gezet, maar dat maakt het zo subliem
om naar te kijken.
Iedere speler was evenwaardig in het stuk, de één deed totaal niet onder
voor de ander.
De spelers kunnen zeker geen seconde hun aandacht verliezen; elke
handeling, elk woord moet kloppen, zo complex is het.

Cast Geen paniek:
Kitty van Veen: Tjitske Reidinga
Victor Lemaire: Peter Blok
Olivier Treffers: Dick van den Toorn
Frederik Tol: Guy Clemens
Sandra Smitshuijzen: Wendell Jaspers
Joris van Rijckevorsel: Peter Bolhuis
Bibi Pasman: Johanna Hagen
Merel Taets van Amerongen: Pauline Greidanus
Tom de Groot: Justus van Dillen
Meer informatie: https://delamar.nl/voorstellingen/geen-paniek/

FOTO: Mieke van der Raay

Share

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.