FEEST MET DE 100e VOORSTELLING VAN MY FAIR LADY

FEEST MET DE 100e VOORSTELLING VAN MY FAIR LADY

Recensie: Manuela de Rooij

Zaterdag 10 Maart had het Westfriese Parkschouwburg in Hoorn de eer om de 100e voorstelling van My Fair Lady te tonen, welke zijn première kende op 6 November 2017 in Koninklijk Theater Carré in Amsterdam.
De aftrap naar de 100e voorstelling ging samen met taart voor de cast, honderd rozen en een hartelijke speech van Artistiek Directeur Hans Cornelissen, die nog even benadrukte pas op twee derde van het totaal te zitten. “Er komen nog 50 voorstellingen aan.”

My Fair Lady
Er hebben al wat versies de revue gepasseerd, maar het verhaal blijft hetzelfde en is daarmee wereldwijd herkenbaar.
Eliza Doolittle is een jonge vrouw uit de arbeidersklasse die bloemen verkoopt op Covent Garden, Londen, 1912. Ze heeft weinig manieren en ze praat plat Engels. Op een dag zien Henry Higgins en Kolonel Pickering haar bloemen verkopen op de markt. Higgins gaat een weddenschap aan met zijn vriend kolonel Pickering dat hij erin zal slagen om Eliza in korte tijd niet alleen perfect Engels te leren maar haar ook de gangbare etiquette in de hogere kringen eigen te maken. Hij slaagt uiteindelijk in zijn opzet, maar tijdens het proces is Eliza zodanig geëmancipeerd geraakt, dat zij aangeeft niet langer afhankelijk te zijn van Higgins en haar eigen weg te kunnen gaan.

Het is verbazingwekkend hoeveel men voor elkaar kan krijgen op een relatief kleine ruimte. Met een totaal van 16 liedjes en 11 decorwissels wordt ervoor gezorgd dat je je als publiek gewoon op straat waant, of in de werkkamer van Henry Higgins, of op het bal, oog in oog met het Transilvanisch Koninklijk echtpaar. Er wordt voor genoeg afscherming gezorgd om grote decors klaar te kunnen zetten, waar de kleinere decors al zingend en dansend worden verschoven door de achtergrond zangers en dansers.
Al dit, tezamen met prachtige kostuums, realiseren een betoverende musical.
Net zoals Eliza in de 1956 versie werd gespeeld door de toen nog vrij onbekende Julie Andrews, was het in deze versie de beurt aan de rijzende Esmeé Dekker. Esmeé, die al vanaf haar 4e niks anders wilde dan het toneelvak, werd in 2017 onverwachts overvallen met de bekendmaking dat zij Eliza Doolittle zou spelen – een rol, die ze naar eigen zeggen “te graag wilde”.

En inmiddels schitterde ze Zaterdag voor de 100e keer als het bloemenmeisje dat gepolijst wordt door Henry Higgins, gespeeld door de getalenteerde Chris Tates, onder toeziend oog van Alfred van den Heuvel, die de rol van Kolonel Pickering fantastisch voor zijn rekening neemt.
Na honderd voorstellingen kan men zich voorstellen dat de danspasjes er als een geoliede machine eruit rollen. Het zag er inderdaad geweldig uit en het nodigde uit om zelf ook in de stoel te bewegen. Maar geef toe, wie kan er nu stil zitten op klassiekers als ‘Sou dat nou niet salig zijn’ (Wouldn’t it be loverly), ‘Kom terug en dans met mij’ (I could’ve danced all night) en ‘As het effe kan’ (With a bit of luck).
Persoonlijk vond ik het komisch dat ze kozen voor een plat Amsterdams accent, dat zijn gelijkheid moest vinden in het platte Engels. Het enige minieme minpuntje dat ikzelf kon vinden, was dat ik vond dat de overgang van plat naar beschaafd praten slechts een paar seconden in beslag nam. Hierdoor moest ik zelf vrij snel overschakelen (Oh, nu is ze dus niet meer een bloemenmeisje maar een dame in de dop).

De 2017 versie heeft in de huidige bezetting nog 50 voorstellingen om naar uit te kijken, maar de musical is al vier keer eerder op de Nederlandse planken geweest, dus dit zal vast niet de laatste keer zijn.
Des te beter, want My Fair Lady blijft een musical die je niet mag missen!

FOTO: Mieke van der Raay

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.