Recensie: Martijn van Vuuren
Foto’s: Daan van den Broek
Ruim anderhalf jaar nadat de musical Falsettos van Opus One in premiere zou gaan in Nederland, was het afgelopen maandag zover! Door het steeds moeten verschuiven van de voorstellingen hebben er een paar wisselingen plaatsgevonden in de cast. Desondanks stond er tijdens de premiere een zeer overtuigende en sterke cast te stralen in het DeLaMar Theater.
Falsettos is een doorgecomponeerde musical van componist en tekstschrijver William Finn. Oorspronkelijk is de musical geschreven als een soort van drieluik. Drie losse éénakters over het leven van het personage Marvin. Later werden deel twee en drie samengevoegd tot een volledige show met de titel Falsettos.
De musical gaat over Marvin (William Spaaij), vader van Jason en ex-partner van Trina (Rosalie de Jong). Op het moment dat Marvin erachter komt dat hij op mannen valt en een relatie krijgt met Whizzer (Job Greuter) doet hij er alles aan om zijn oorspronkelijke gezin bij elkaar te houden. Hij probeert zijn nieuwe minnaar te integreren in zijn gezin. Om dit alles in goede banen te leiden gaat het gezin op bezoek bij psycholoog Mendel (Ad Knippels), die op zijn beurt weer verliefd wordt op Trina en ook bij hen intrekt. Deze bijzondere gezinssamenstelling leidt tot diverse komische maar ook pijnlijke confrontaties.
In de musical komen een aantal thema’s aanbod. Het verhaal gaat over volwassen worden. Zowel de volwassenheid van zoon Jason, die op zijn dertiende verjaardag zijn Bar Mitswa gaat vieren, als het volwassen worden van de overige mannen in het stuk. In het lied ‘Mars van de Falsettos’ zien we de onvolwassenheid van de mannen in optima forma. Hier zien we de speelsheid van de heren in een lied dat gezongen wordt in de falsetstem, passend bij de nog jonge stem van Jason.
Naast het volwassen worden speelt ook het Jodendom een belangrijke rol in het stuk. De joodse jeugd van schrijver Finn is de inspiratie geweest voor deze autobiografische musical. De Bar Mitswa is een belangrijk terugkerend thema in de voorstelling evenals het kosjer eten.
In de tweede akte van de musical zien we een totaal ander karakter dan in de eerste. Waar de eerste akte nog vooral luchtig en komisch is, krijgt de tweede akte een serieuzer karakter. Whizzer blijkt besmet te zijn met ‘het dodelijk iets dat zich van de ene man op de ander verspreidt.’
De musical speelt zich af in de jaren 80, de tijd dat er nog veel onduidelijkheid was over aids en de epidemie die veel angst inboezemde.
Bij aanvang van de tweede akte maken we ook kennis met Dr. Charlotte (Danique Graanoogst) en Cordelia (Julia Herfst), een bevriend lesbisch koppel. Dr. Charlotte is dan ook degene die ziet wat er aan de hand is met Whizzer en bezingt op indrukwekkende wijze haar wanhoop. Het is jammer dat deze twee personages pas na de pauze ten tonele verschijnen. Dat maakt ook dat je als kijker voelt dat de twee aktes ooit als losse voorstellingen geschreven zijn.
Ondanks het feit dat de verhaallijn in de tweede helft omslaat en de thematiek meer ernst en diepgang krijgt, weten ze mij als kijker niet echt te raken. Misschien komt het door de humor die ook in dit tweede deel nog regelmatig gebruikt wordt, of doordat je na de pauze pas als kijker meegenomen moet worden in de nieuwe wending van het verhaal. Tijdens het emotionele einde blijft de brok in mijn keel uit.
Zowel qua spel als zang is er niets aan te merken op deze zeer sterke cast. De muziek is alles behalve makkelijk. Zowel voor de cast als voor het publiek. Het is niet altijd makkelijk in het gehoor liggend, maar wel indrukwekkend uitgevoerd. Ook het driekoppige combo onderleiding van Marco Braam weet de juiste sfeer neer te zetten. Ad Knippels is zeer overtuigend in de komische rol van Mendel, maar ook Rosalie de Jong en Job Greuter weten vocaal indruk te maken.
Een speciale vermelding is op zijn plaats voor Milan van Lipzig die op de premiere-avond de rol van Jason voor zijn rekening nam. Het is zeer zeker geen makkelijke rol. Hij heeft een groot en belangrijk aandeel in de voorstelling en weet vooral met zijn spel te overtuigen. Milan deelt de rol met Donny Keune.
Eric Goossens weet met eenvoudige middelen een mooi toneelbeeld neer te zetten passend bij het tijdsbeeld en de sfeer van de voorstelling. Ondanks het feit dat ik als kijker niet helemaal meegezogen werd in het verhaal is Falsettos zeker een aanrader. De sterke cast, de muziek, de mooie thematieken maken het meer dan de moeite waard om Falsettos te gaan bekijken. De voorstelling is nog tot en met 13 augustus te zien in het DeLaMar theater in Amsterdam.
