Recensie: Martijn van Vuuren
Foto: Jaap Reedijk / Daan van den Broek
Na zijn eerste solovoorstelling ‘Niet normaal gelukkig’ ging vrijdag 17 januari 2025 zijn tweede programma in première in Theater Ins Blau in Leiden.
De titel van zijn tweede voorstelling is ‘Chaos’. Daarmee doelt de 38-jarige cabaretier en stand-upcomedian niet op de voorstelling zelf, maar op de chaos in zijn hoofd. Met zijn ADD is het nogal onrustig in zijn hoofd, net zoals dat bij ADHD’ers het geval is, alleen mist hij het hyperactieve gedeelte. Dit weet hij mooi te illustreren door te vertellen dat hij continu zes tv-zenders in zijn hoofd heeft, waarvan iemand anders de afstandsbediening bedient en steeds heen en weer zapt.
En dat zijn leven een chaos is, begon al bij zijn geboorte. Met een navelstreng om zijn nek, een dokter die hem per ongeluk snijdt met zijn scalpel en een vader die de dokter aanviel, was de start van zijn leven al behoorlijk chaotisch.
Desondanks heeft hij het momenteel goed voor elkaar met een vrouw, gezin, carrière en een hond. Toch is dit uiterlijke schijn. Turnhout gebruikt zijn tweede voorstelling om het grootste taboe uit zijn leven bespreekbaar te maken. Na het ruim 30 jaar verzwegen te hebben, vindt hij het tijd om zijn verleden van seksueel misbruik in het licht te zetten. Het grootste verdriet in de donkerste schaduw verdwijnt als je het in het licht zet, en op het podium heeft hij de spotlights gevonden – de perfecte plek om dit bespreekbaar te maken.
Op het podium voelt hij zich veilig. Waar hij zich in het ‘echte’ leven nogal eens ongemakkelijk en onveilig voelt, is hij op het podium de baas.
Dat dit jeugdtrauma hem nog hoog zit, is zichtbaar tijdens de première. In zijn thuisstad Leiden, met veel eigen publiek, heeft hij er moeite mee het onderwerp aan te snijden. Hij valt zelfs een klein ogenblik stil voordat hij het over zijn lippen krijgt om hardop uit te spreken dat hij als kind seksueel is misbruikt.
We zijn zo’n beetje op de helft van zijn voorstelling als hij dit benoemt aan zijn publiek. Vanaf dat moment zie je een last van zijn schouders vallen. Waar Turnhout in het eerste gedeelte van de avond niet lekker in de flow zat, begon het nu te stromen. Vanaf het begin waren de verhalen sterk en de grappen goed, maar leek de spanning hem te veel in de weg te zitten. De anekdotes waren te veel opgezegd, de bewegingen te bedacht en de man achter zijn afstandsbediening leek de macht te hebben.
De tweede helft voelde totaal anders. Hij werd vrijer op het podium, leek meer zichzelf en toonde de cabaretier die in 2019 terecht de juryprijs won van het Amsterdams Studenten Cabaret Festival.
Van de dilemma’s van een vader tot de beslommeringen op een kindercamping: Turnhout weet de zaal aan het lachen te krijgen. Dat mondde uit in een overtuigend slotapplaus dat de cabaretier zichtbaar raakte en tot tranen toe roerde.
Zoals hij zelf al aangaf tijdens de avond: al is er tijdens deze tournee maar een handjevol mensen dat zich herkent in zijn verhaal en geholpen is door het feit dat het besproken wordt, dan is zijn missie al geslaagd. Daar is natuurlijk helemaal niets tegenin te brengen.
Toch voelt het bespreekbaar maken van zijn recent ‘verwerkte’ trauma misschien nog wat te vroeg. Het lijkt op dit moment meer een therapeutisch effect te hebben op hemzelf. In plaats van dat hij zijn verhaal theatraal vorm heeft weten te geven, waarbij het vooral de zaal is die geraakt zou mogen worden. Wellicht dat dit gaandeweg de tour nog beter tot zijn recht gaat komen nu de eerste première spanning er vanaf is.
Ondanks alles heeft Davey Turnhout een enorme gunfactor, en is zijn verhaal er een die gehoord moet worden.

