Een avond met Dorus vult je avond met vrolijke nostalgie

Een avond met Dorus vult je avond met vrolijke nostalgie

Recensie geschreven door: Myrthe Timmers

Dorus is al meer dan veertig jaar niet op televisie geweest, maar dit seizoen keert de zwerver terug op het podium. In de voorstelling Een avond met Dorus worden de zwerver én zijn schepper Tom Manders tot leven gebracht door Henk Poort, Johnny Kraaijkamp en een klein ensemble.

Terwijl de zaal volloopt, wordt een aantal toeschouwers gevraagd op het toneel plaats te nemen en de voorstelling vanaf daar te bekijken. Dit blijkt al snel een gouden zet. In de eerste akte staat Henk Poort vooral als Dorus op het toneel. Met zijn sprekende gelijkenis, subtiele gestotter en de bekende sketches heeft hij de lachers al snel op zijn hand. Het grappigst zijn echter de momenten waarop de vrijwilligers op het toneel worden uitgenodigd mee te doen en hij improviseert.

Bijgestaan door Johnny Kraaijkamp als overdreven nichterige VARA-medewerker weet Poort de hilariteit op het podium goed over te brengen naar de zaal. Enthousiast zingt en klapt het overwegend grijze publiek mee met de bekende liedjes van Dorus. De muzikale ondersteuning komt daarbij van het vierkoppige ensemble. Knap combineren zij hun acteerwerk met het bespelen van verschillende instrumenten, hoewel ze soms sterker blijken te zijn in de ene activiteit dan in de andere.

In de tweede akte is het publiek van het podium verdwenen. Het is kenmerkend voor de verandering in toon die de voorstelling doormaakt. Voor de pauze stonden vooral de grappen en grollen van Dorus centraal. De solo van  Barbera van der Kaay als Enny was een van de weinige rustmomenten. Na de pauze zijn de verhoudingen omgedraaid. Niet Dorus, maar diens schepper Tom Manders eist nu de aandacht op. We zien hem worstelen met de bekendheid van het typetje Dorus. Steeds fanatieker probeert hij van de zwerver af te komen en op een andere manier succes te boeken. Keer op keer lopen zijn pogingen op niets uit.

Deze verhaallijn vormt een mooie tegenhanger voor de grappen en grollen van Dorus, maar krijgt in de tweede akte wel erg veel ruimte. Op de steeds mislukkende projecten na, kent het leven van Tom Manders niet zo veel dramatiek, een gemis dat zich naar het einde toe doet voelen. Gelukkig volgen er dan nog wat gevoelige liedjes, waarmee het publiek zachtjes mee kan neuriën, verlangend naar de goede oude tijd.

 

hart heelhart heelhart heelhart heelhart leeg

Zie ook onze Fotoreportage

Share

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.