Het Amsterdam Fringe Festival, elf dagen, tachtig voorstellingen, veertig locaties. Verspreid over heel Amsterdam spelen begin september verschillende, uiteenlopende voorstellingen. Ook het Bellevue Theater opent de deuren voor voorstellingen van dit Festival, zo ook voor de voorstelling Dorian Gray. De makers zijn Dilan Yurdakul en Camilla Meurer. Zij betreden, samen met Kevin Schoonderbeek, het toneel om het verhaal van Dorian Gray over te brengen aan het publiek. In deze bewerking van de roman van Oscar Wilde ‘Het portret van Dorian Gray’ laten zijn de verschillende kanten van Dorian zien.
We maken kennis met drie kennis met drie personages, drie vrienden. Dorian Gray, Basil Hallward en Lord Henry Wotton. Basil is schilder en maakt een perfect portret van Dorian. Omdat het zo mooi is wil hij het niet tentoonstellen, het geeft te veel weg van hemzelf. Daarom geeft hij het portret aan Dorian om in zijn huis te hangen. Onder invloed van de woorden van Lord Henry wenst Dorian dat hij altijd zo mooi zal blijven en dat niet hij, maar het portret zal verouderen, met alle gevolgen van dien. Beide kanten van Dorian worden belicht en de worsteling tussen beide gezichten. Wat is de waarheid en wat is schijn die opgehouden wordt?
Wie het verhaal niet kent zal even moeten schakelen naar het idee dat zowel Dorian als Basil door de dames gespeeld worden. Zodra dit duidelijk is, lijkt het ook eigenlijk direct vanzelfsprekend. Het geeft het verhaal een aparte dimensie, waardoor het misschien nog wel meer indruk maakt en stof tot nadenken geeft, dan wanneer het door twee mannen gespeeld zou zijn. Tussen deze twee personages door beweegt zich Lord Henry, gestalte gegeven door Kevin Schoonderbeek. Heel subtiel en soms bijna onmerkbaar beïnvloedt hij het verloop van het verhaal. Dat maakt het een mooie en onmisbare rol. Camilla Meurer zet Basil neer als een onzekere jongeman, die niet goed lijkt te weten hoe met zijn gevoel om te gaan. Het wordt daarom ook zeer aannemelijk dat hij niet wil dat het portret tentoongesteld mag worden, omdat het teveel van hemzelf weggeeft. Als Dorian zien we Dilan Yurdakul, die ontzettend mooi de beide gezichten van het personage laat zien. Het ene moment kwetsbaar en bang om ouder en minder mooi te worden en het andere moment hard en duister.
Wat deze voorstelling, naast het verhaal, indrukwekkend maakt zijn de drie acteurs. Alledrie bezitten zij de kracht om niet alleen met woorden, maar vooral ook met lichaamstaal en gezichtsuitdrukkingen hun personages vorm te geven. De onzekerheid van Basil, de zelfverzekerde blik van Lord Henry als hij de worstelende Dorian bespeeld met mooie woorden. Het maakt dat het verhaal nog beter overkomt op het publiek. Daarbij is er een wisselwerking tussen de acteurs die heel natuurlijk is, waardoor het geheel zeer geloofwaardig is. Van begin tot eind weten ze de aandacht vast te houden en nemen ze het publiek mee in hun verhaal.
Het was een indrukwekkende en mooie theateravond in het Bellevue in Amsterdam.
