Recensie: Mieke van der Raay
Op deze vraag gingen Jeffrey Stuut, Lisse Knaapen en Diederick Ensink afgelopen dinsdag avond in het Polanentheater in Amsterdam, dieper in. Want de ene persoon kan geïnspireerd worden door een mooi boek, de andere door muziek en weer een ander door een mooi uitgevoerde dans, of misschien wel door een groep goede performers. Voor iedereen kan dat anders zijn, maar inspiratie kan je overal vinden; maar wat er mee te doen en hoe deze inspiratie in praktijk te brengen?
Jeffrey Stuut, Lisse Knaapen en Diederick Ensink wisten ieder op hun eigen unieke manier hier een antwoord op te geven. Daar hadden ze niet veel voor nodig – geen groots decor, geen uitbundige Maquillage, geen extravagante kleding. Alles heel klein, maar toch wisten ze alles heel duidelijk en helder over te brengen. Je voelde wat zij voelden, dat is de kracht van de inspiratie die zij aan het publiek wilden meegeven. Speciaal voor deze voorstelling hebben zij zichzelf nieuwe technieken aangeleerd, zodat ze het verhaal en de kern van inspiratie, beter konden uitbeelden en verwoorden.
Je kon bijna niet anders dan een uur lang geboeid zitten kijken naar deze drie fantastische performers, ieder met een totaal andere discipline, maar het was toch één geheel. Op sommige momenten zat je gewoon ademloos te kijken, was je gewoon bang om enig geluid te maken, zo intiem en mooi werd er gedanst. Alles klopte; de woorden gesproken door Lisse, de muziek gespeeld door Diederick en de dans door Jeffrey. Deze voorstelling zou zeker niet misstaan in de grotere theaters…
FOTO: Mieke van der Raay
