Recensie: Martijn van Vuuren
foto: Daan van den Broek
Een jaar geleden ging Multi-instrumentalist en theatermaker Diederick Ensink in première met zijn tweede solo-programma “Diederick’s Duel”. Dit theaterseizoen is Diederick terug met een reprise van zijn show. In deze show gaat Ensink de strijd aan, niet tegen, maar met al zijn muziekinstrumenten.
De voorstelling begint met het verhaal dat in de muziek eigenlijk vrijwel alle liedjes, en zeker de liefdesliedjes, gaan over strijd. We krijgen een kort muzikaal college over muziek. Wat doet bijvoorbeeld tempo of interpretatie met muziek. Dit college wordt kracht bijgezet door de voorbeelden die hij hierbij laat horen. Theater dat doet denken aan de voorstellingen van Hans Liberg.
Ook worden zijn instrumenten aan het publiek voorgesteld. Ensink staat zoals gezegd bekend als de multi-instrumentalist. Gewapend met een loop-station bouwt hij zijn nummers stap voor stap op. Dat doet hij op een niet onverdienstelijke manier, echter is het gebruik van loop-stations een inmiddels veel gebruikte techniek in het theater, waardoor het ‘wow-effect’ er een beetje vanaf is.
Daarbij is het zo dat Ensink vooral indruk weet te maken op de vleugel en zijn geliefde viool. De overige instrumenten op het podium weet hij effectief in te zetten in zijn composities, maar is niet virtuoos te noemen. En dat is jammer door de hoge verwachtingen die geschept worden in de aankondigingen. Wellicht heeft hij meer in zijn mars, maar komt dat tijdens deze show niet echt duidelijk in het voetlicht.
Gedurende de voorstelling heeft het publiek een belangrijke rol. Op een ontwapenende manier maakt Ensink contact met de zaal en wordt het een interactieve avond.
Naast muzikant is hij ook een verhalen verteller. Het duel uit deze show is vooral de strijd die Ensink voert met zichzelf. Zo vraagt hij zich de hele voorstelling af of hij wel een artiest is. Daarnaast komen ook de onzekerheden naar voren over de verharding in de maatschappij, en dan vooral de digitale maatschappij. Niet alleen nu wordt hij geconfronteerd met ellende via social media, ook vroeger werd hij gepest. Dit heeft hij op een prachtige manier vormgegeven in een lied, waarbij ook het publiek gevraagd wordt zich een spiegel voor te houden. Op een indrukwekkend manier weet hij de zaal te verbinden.
Dit moment van kippenvel mist echter op een aantal andere momenten. Ondanks de thematiek en gevoelige liedjes die hij heeft geschreven weet het niet altijd te raken. Terwijl het een autobiografische voorstelling is, is het de vraag hoe dichtbij we als publiek mogen komen bij de kwetsbare Diederick achter de artiest? Hierin mist de interpretatie van de nummers soms nog wat kracht. Desondanks krijgt hij zeker de gunfactor en voel je de opluchting en blijdschap vanuit de zaal, als hij aan het eind van de avond afrekent met zijn onzekerheden en zijn duel heeft gewonnen.
Diederick’s duel is in ieder geval tot en met maart 2025 door het hele land nog te zien in de theaters.
