Recensie: Martijn van Vuuren
Een week na de versoepelingen van de corona maatregelen in Nederland vindt er een première plaats. Niet zomaar een première van een nieuwe voorstelling, maar ook van een nieuw theater. In de Kolenkitbuurt in Amsterdam West is een nieuwe vestiging geopend van Het DeLaMar Theater. Een plek waar jonge theatermakers en gezelschappen de kans krijgen om te kunnen spelen voor publiek. Een plek voor talentontwikkeling. En welke voorstelling is er dan uitermate geschikt voor jong talent? Spring Awakening!
Spring Awakening gaat over een groep jongeren die zichzelf ontdekken in een wereld die hen niet steunt en begrijpt. Jongeren die zich afzetten tegenover hun ouders, leraren, het geloof en die hun seksualiteit ontdekken. Het is een Rockmusical waarin de muziek van nu klinkt in een verhaal van toen.
Het verhaal is gebaseerd op het toneelstuk Fruhlings Erwachen uit 1906 maar ondanks dat het origineel meer dan 100 jaar oud is zijn diverse thema’s (helaas) nog steeds verbazingwekkend actueel. Thema’s als kindermisbruik, abortus, zelfdoding en homoseksualiteit komen allen voorbij.
De sterke muziek is een mooie vertaling van alle gevoelens die loskomen bij deze jongeren. Hun angsten, onzekerheden en verlangens die ze niet durven te delen met de buitenwereld.
Je voelt de noodzaak om te ontsnappen aan het keurslijf waar ze in zitten. De verwarring die dit met zich meebrengt leidt bij ieder personage tot andere dramatische keuzes.
De cast wordt gevormd door 11 jonge talenten. Stuk voor stuk vocaal sterke zangers die samen ook een zeer krachtig vocaal ensemble vormen. De energie is sterk te voelen in de zaal, zeker vanwege het feit dat je als publiek erg dicht op het toneel zit. Dit jonge talent wordt aangevuld met twee ‘oude rotten’ uit het vak Ad Knippels en Wieneke Remmers die alle volwassen rollen spelen. Vooral Ad Knippels is zeer overtuigend in zijn spel en weet met minimale middelen grote transformaties overtuigend neer te zetten.
De regie is in handen van Koen van Dijk. Hij heeft er voor gekozen om het publiek rondom de vlakkevloerzaal te plaatsen. Of dit een praktische overweging is in tijden van corona of een artistieke keuze weet ik niet. Wat mij betreft komt dit het stuk niet ten goede. Doordat het grootste deel van het publiek vanaf de zijkant kijkt zijn de zichtlijnen regelmatig niet optimaal. Om dit enigszins te compenseren wordt ervoor gekozen om op een gekunstelde manier de spelers alle kanten op te laten kijken waardoor er onnodig veel verplaatsingen en loopjes plaats vinden.
Ook is er voor gekozen om voor alle nummers een handheld microfoon te gebruiken in plaats van de druppelmicrofoons die gebruikt worden tijdens de spreekteksten. Dit levert regelmatig wat gestuntel op als microfoon uit jaszakken gevist moeten worden of breekt het af aan het beeld van de scene. Zeker bij kleinere kwetsbare nummers.
Ondanks deze keuzes weten ze bij Opus One een zeer krachtige musical neer te zetten met een even zo krachtige energie, mooie muziek met arrangementen van Ezra van Nassauw, overtuigend spel en een eigentijdse versie in de vertaling van Daniël Cohen.
Wat is het fijn dat er met “DeLaMar West” weer een podium is voor nieuwe initiatieven, nieuw talent en nieuwe experimenten. Ik kijk erg uit naar al het moois dat nog gaat komen in een hopelijk snel weer tot de nok toe gevuld theater.
