Recensie geschreven door: Myrthe Timmers
Na voorstellingen als Lang en gelukkig, Woef Side Story en Moord in de kerststal komt het Ro Theater dit jaar met De zere neus van Bergerac. Dat is opnieuw een geslaagde familievoorstelling, vakkundig opgebouwd uit een samenraapsel van grappen, acrobatiek en zang.
Voor de voorstelling krijgt het negentiende-eeuwse toneelstuk van Cyrano de Bergerac een nieuw jasje, door het te combineren met een sprookjesachtige feeënwereld. Wanneer het vaste duo ‘communicatiefeeën’ ruzie krijgt, besluit fee Ada (Arjan Ederveen) een stagiair aan te nemen (Sarah Bannier). Samen worden ze op pad gestuurd om de enorme neus van Cyrano de Bergerac kleiner maken. Die missie mislukt, omdat Roxanne verliefd wordt op Cyrano’s beste vriend Christian. Christian wil haar zijn liefde wel betuigen, maar kan niet schrijven. Ze besluiten daarom dat Cyrano de liefdesbrieven van Christian zal schrijven. Die constructie moet verkeerd gaan en dat doet het ook.
De voorstelling wordt gespeeld in een decor dat grotendeels lijkt te bestaan uit negentiende-eeuwse tekeningen, wat een sfeervol toneelbeeld oplevert. Daardoorheen buitelt Wart Kamps in de rol van Cyrano. Hij combineert zijn spel knap met acrobatiek, waardoor de degengevechten een feest zijn om naar te kijken. Aandoenlijk is het moment waarop hij zijn grote liefde Roxanne bekent dat hij verliefd op haar is.
Deze Roxanne wordt aan het begin van de voorstelling zogenaamd uit het publiek geplukt. Dat geeft het publiek het nodige te raden. Hoort ze er nu bij, of juist niet? Als eenmaal blijkt dat ze erbij hoort, heeft Sarah Bannier de taak om van een wat kleurloze rol iets interessants te maken. Dat doet ze goed, maar de echte ster van de voorstelling is Arjan Ederveen. Hij schreef het stuk en straalt nu op het toneel als fee Ada, die net als de andere feeën verdacht veel weg heeft van een non. Bijgestaan door Ellen Pieters als fee Gemma zingt hij “Het hoeft niet perfect te zijn”, het hoogtepunt van de voorstelling.
“Het hoeft niet perfect te zijn” wordt gezongen op de melodie van Non, non rien n’a changé. Het is een van de elf bekende Franstalige liedjes die door Alex Klaassen voor deze voorstelling zijn bewerkt. De teksten klinken, net als de rest van het stuk soepel. Wel heeft een deel van de acteurs er moeite mee om alle noten te halen. De kleine onzuiverheden vergeef je ze echter snel door het enthousiasme waarmee de grappen gebracht worden.
Die zijn soms behoorlijk seksueel getint, waardoor ze vooral in de smaak vallen bij de meegekomen ouders. De kinderen hebben dan weer lol om de poep- en piesgrappen. Zo valt er in De zere neus van Bergerac voor iedereen iets te genieten en is de staande ovatie aan het einde meer dan verdiend.
