Recensie: Mieke van der Raay
Op zaterdag 18 september was de première van theater- en dansvoorstelling Kaap Liefde van Raymi Sambo Maakt in het Bijlmerparktheater in Amsterdam Zuidoost. Kaap Liefde is een scripted reality over liefde, (on)macht en wraak met Marian Mudder en Romano Haynes in de hoofdrollen. De voorstelling wordt geregisseerd door Raymi Sambo, de nieuw geschreven tekst is van Maaike Bergstra.
Als Astrid, gespeeld door Marian Mudder, een burn-out heeft, boekt ze in een opwelling een reis naar een Afrikaans land. Terwijl de beach boys zich aan haar opdringen valt haar oog op de veel jongere, trotse visser Kofi. Ze wordt hopeloos verliefd en ze doet er alles aan om zijn aandacht te krijgen. Wanneer ze zijn aandacht heeft, leeft ze helemaal op. Helaas moet ze terug naar Nederland, maar na een poos besluit ze toch weer terug te gaan en is ze nog steeds tot over haar oren verliefd op Kofi en dit is wederzijds. Samen besluiten ze in Nederland te gaan wonen. Het geluk lijkt hen toe te lachen, ze krijgen een tweeling, maar Kofi heeft het gevoel dat hij niet aanvaard wordt door de buren en is daardoor niet altijd te genieten. Wanneer Astrid verliefd wordt op een collega, is er geen plek meer voor Kofi in haar leven. Kofi voelt zich machteloos en op een dag haalt hij de kinderen van het schoolplein en vertrekt. Astrid reist met een op sensatie beluste televisieploeg naar zijn geboortedorp.
Kaap Liefde is een voorstelling geïnspireerd op het TV-programma ‘Ontvoerd’ waarin het verhaal van de ‘dader’ niet in beeld komt. Raymi Sambo en de makers vragen zich af: ‘Wat is zijn verhaal?’ Wat laat de televisie ons wel of niet zien?
‘Wanneer ben je dader en wanneer slachtoffer?’
De voorstelling geeft een andere kijk op het ontvoeren van kinderen, wie heeft er schuld, is het altijd zo zwart wit als ze ons op de televisie laten geloven?
De voorstelling is vormgegeven als de repetitie van een tv-programma waarin deze ontvoeringszaak in scène wordt gezet. Tussen de scènes door leveren de acteurs als zichzelf commentaar op het script. Daarin wordt een mooie diepere laag van het stuk blootgelegd. Romano Haynes die Kofi speelt wordt boos en loopt weg van de set. Hij vindt dat de tekst die geschreven is, dubbel gelaagd is en hem neerzet als stereotype zwarte man.
Het is wel even wennen, hoe deze voorstelling in elkaar zit. Emile Rogissart legt ons van tevoren al uit dat de voorstelling niet in chronologische volgorde gespeeld wordt. Je moet dus wel constant je aandacht bij de diverse personages houden, vooral ook doordat behalve Marian en Romano, alle andere spelers diverse rollen hebben.
De toneelscènes, worden aangevuld met energieke dansstukken van het hiphop-gezelschap BackBone. Een jazzy versie van ‘Road To Nowhere’ van Talking Heads door actrice en zangeres Michline Plukker is een pareltje om naar te luisteren. De dansstukken waren in de meeste gevallen een goede aanvulling van het stuk, maar soms sloegen ze echt nergens op.
Het stuk is uiterst spannend, humoristisch, maar vooral gedurfd en origineel. De teksten kunnen door iedereen anders begrepen worden, dat geeft het stuk een extra dimensie.
- Regie Raymi Sambo
- Spel Marian Mudder, Romano Haynes, Michline Plukker, Emile Rogissart, Sarah Sahertian
- Tekst Maaike Bergstra
- Dramaturgie Gerardjan Rijnders
- Choreografie Donna Chittick
- Vertaling Susu Aliy
- Dans Rosanne Bakker, Sirak Areguy, Cedella Steur, Alison Duarte, Mitchell Hamel
- Compositie Ata Güner
- Techniek Robbert Bessems, Dennis van den Dool, Mick Visser
- Licht Martijn Steman
- Productie Djoere de Jong | ProductieCollectief
- Decor Allard Derksen
- Styling Jantine Kraayeveld
- Voor meer informatie: https://allesvoordekunsten.nl/kaap-liefde/
