Recensie geschreven door: Nikki de Groot
Zijn er woorden die beschrijven wat we net gezien hebben…
Is het uit te drukken hoe de bewegingen bedoeld waren…
De emoties die door je heen gaan, die door hen heen gaan…
Zijn er woorden die beschrijven wat we net gezien hebben?
Isabelle Beernaert brengt ons naar theater de Maagd in Bergen op Zoom voor haar première van Glass. De perfecte locatie want theater de Maagd was vroeger een kerk en dat is nog terug te zien in de contouren en het glas in lood. Je komt meteen in die sfeer, dat gevoel, dat wat niet met woorden te beschrijven valt.
Isabelle laat iedereen moderne dans begrijpen en voelen. De jonge meisjes op het balkon, het oudere echtpaar schuin tegenover mij en mij.. Ze neemt je mee in de zoektocht naar het leven. De meisjes op het balkon zullen er levenslessen uit kunnen halen terwijl het oudere echtpaar tegenover mij zichzelf misschien herkennen. De beelden die op de witte decor getoond worden, die in flitsen aan je voorbij gaan, die dragen zoveel bij aan de dans. De beelden komen uit de film Koyaanisqatsi. In de taal van de Hopi-Indianen staat Koyaanisqatsi voor “leven in gekte, leven in onrust, leven in onbalans, manier van leven”, een thema dat naadloos aansluit bij Glass. De dansers, hun emotie en die ene schreeuw die zich tot in je ziel laat doordringen. Samen vormt dit een verhaal, een verhaal dat niet met woorden te beschrijven valt.
Isabelle heeft wél de woorden gevonden die haar dans, haar verhaal uit kunnen drukken. Deze quotes, afkomstig uit de film “The Hours”, leiden je door de voorstelling. ‘To look life in the face, to know it for what it is, to love it for what it is, and then, to put it away’.
Zelf danst de choreografe, die twee maal de Dans Publieksprijs won, mee. Ze zit een groot deel van de voorstelling in een glazen kubus, vanwaar ze naar de wereld kijkt, misschien naar zichzelf kijkt. Glass gaat over het zien, accepteren en omarmen van je diepste, helderen emoties.
‘You can not find peace by avoiding life’.
Glas is helder en kwetsbaar. De dansers zijn ook op die manier gekleed. Ze dragen enkel een dun blouseje dat de kwetsbare naaktheid van de dansers laat zien. Isabelle haalt het beste in de dansers naar boven en dat maakt haar een fantastische choreograaf.
‘What happens when we die? We return to the place that we came from. I don’t remember where I came from’ Daarmee blijven we achter, daarnaast ook nog die brok in mijn keel en een paar vochtige ogen.
Isabelle haalt haar inspiratie uit het leven. “Ik probeer heel bewust in het leven te staan. Ik zie, hoor en voel alles erg goed. Vervolgens interpreteer ik dat op mijn manier en met mijn visie. Gevoelens uit het dagelijkse leven verwoord ik tot een dans.”
Zijn er woorden die je kunnen vertellen wat we net gezien hebben…
Nee dat moet je voelen.
Deze recensie beschrijft precies wat ik afgelopen donderdag heb gezien. Het was een geweldige, mooie, emotionele en zeker een voorstelling die mij geïnspireerd heeft! Dankjewel Isabelle Beernaert en alle dansers.