Recensie en foto’s: Mieke van der Raay
Afgelopen zaterdag was is het Spui theater in Den Haag de première van Constellations, met Beau Schneider en Britte Lagcher. De regie is in handen van Laurens Krispijn de Boer en de vertaling Peter de Hoog.
Constellations was al onder andere te zien op West end en Broadway. Het is niet echt een makkelijk stuk om te spelen, maar Beau en Britte weten je te pakken van het begin tot het eind.
Het stuk volgt Roland, een imker, en Marianne, een kosmoloog door hun romantische relatie. Marianne praat vaak poëtisch over kosmologie, kwantummechanica, snaartheorie en het geloof dat er meerdere universums zijn die het leven van mensen in verschillende richtingen trekken. Roland en Marianne ontmoeten elkaar op een barbecue en ze voelen zich gelijk tot elkaar aangetrokken. En zoals dat gaat, begint de toenadering schoorvoetend, met een praatje over koetjes en kalfjes. Voor een wetenschapster is dat nog niet zo eenvoudig, blijkt. Of hij wel weet dat het onmogelijk is om de punten van je ellebogen te likken? ‘Ze bevatten het geheim tot onsterfelijkheid dus als je ze zou kunnen likken, bestaat de kans dat je eeuwig zou leven.’ Nadat ze samen zijn gaan wonen, zorgt een bekentenis van ontrouw ervoor dat ze uit elkaar gaan. Na enige tijd lopen ze tegen elkaar op tijdens een stijldansles, ze hervatten hun relatie en uiteindelijk trouwen ze. Marianne begint woorden te vergeten en heeft moeite met typen. Haar arts vertelt dat ze een tumor in haar frontale hersenkwab heeft en dat ze minder dan een jaar heeft te leven. Ze zoekt uiteindelijk hulp bij zelfdoding in het buitenland met de steun van Roland.
Alle scenes herhalen zich een aantal keer, telkens met een ander verloop, want stel dat elk verhaal een andere uitkomst zou hebben, hoe zou het leven er dan uitzien? In het minieme decor nemen de twee acteurs je mee door hun leven en hun pijn. Het is een aangrijpend verhaal dat je grijpt, Dit zeker door het uitmuntende spel van de acteurs. Tijdens het spelen zie je een korte gekleurde lichtflits, na elke flits verandert de scène. Zonder enige moeite weten Beau en Britte te schakelen tussen de diverse verschillende emoties. De voorstelling duurt een uur, maar een uur lang zit je geboeid naar het toneel te staren. Vol verwondering en ook wel ongeloof, omdat je naar iets fenomenaals zit te kijken.
Alleen nog een tip voor het publiek in de zaal: ga toch niet zitten praten tijdens de voorstelling, dit is gewoon onbeschoft ten opzichte van de spelers.
van Nick Payne (UK)
met Britte Lagcher & Beau Schneider
regie Laurens Krispijn de Boer
vertaling Peter de Hoog
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
©Mieke van der Raay
Ook ik heb enorm genoten van dit prachtige stuk afgelopen zaterdag. Boeiend van begin tot eind en inderdaad geweldig spel van Britte en Beau! Mooie compacte regie, die het geheel nog versterkt.